Angelic...

Είχε ξαπλώσει στο κρεβάτι και προσπαθούσε να κοιμηθεί...Είχε κλείσει τα μάτια και από το μυαλό του περνούσαν όλα τα γεγονότα που συνέβησαν την μέρα που πέρασε...Το ραντεβού με την κοπέλα του, η σχολή, η δουλειά...Αυτά όμως άνηκαν ήδη στο παρελθόν. Του ήταν δύσκολο να κοιμηθεί, δεν ένιωθε καλά, κάτι μέσα του, του φώναζε...Όση ήρεμη ήταν η νύχτα, τόσο "φασαρία" επικρατούσε μέσα του. Κάτι θα συνέβαινε, το ήξερε...Στριφογυρνούσε μέσα στα παπλώματα, σαν να φοβόταν, σαν να ένιωθε μια ξένη παρουσία μέσα στο δωμάτιο...Σαν κάτι να τον περιέβαλε. Και τότε άκουσε..Δίπλα από το κρεβάτι του, μία ανάσα κι ένα πνιχτό χαμογελάκι...Έμεινε ακίνητος, η αναπνοή του κόπηκε και η καρδιά του είχε αναπτύξει τρελές ταχύτητες, τόσο που πίστεψε ότι θα ξεκόλλαγε από το σώμα του...Το γελάκι ακούστηκε ξανά και ένας αέρας τον διαπέρασε...Είχε φύγει από δίπλα του. Ή τώρα ή ποτέ είπε στον εαυτό του..Βγήκε από τα σκεπάσματα, έφτασε στον διακόπτη και το σκοτάδι κρύφτηκεπίσω από τις γωνίες, δίνοντας στη θέση του στο φως που έκανε τύφλωσε τα μάτια του για λίγα δευτερόλεπτα...Προσπάθησε σιγά σιγά να τα ανοίξει και τότε είδε...Ακριβώς απέναντί του, ένα 5χρονο αγοράκι με ξανθές μπούκλες και αγγελικό πρόσωπο κι ένα χαμόγελο χαραγμένο στα χείλη του, καθισμένο στο πάτωμα να τον κοιτάει κατάματα! Πλειάδα συναισθημάτων τον βομβάριδσαν αστραπιαία...Απορία, φόβος, έκπληξη...Τι δουλειά είχε στο δωμάτιο του, ένα μικρό παιδάκι?

-Γεια σου, κατάφερε να ξεστομίσει...
-Χιχι!
-Εεε...Πως σε λένε?
-Χιχι...Ξέρεις...
-Όχι δεν ξέρω!Από κι ως που να ξέρω?
-Ξέρεις...Το νιώθεις μέσα σου..Το ένιωθες όλη την ημέρα, το ένιωθες τώρα που είχες ξαπλώσει...ξέρεις!
-Με μπερδεύεις, που με ξέρεις?Που ξέρεις τι νιώθω?Που είναι οι γονείς σου?
- Δεν έχω γονείς...Σε ξέρω, πολύ καλά.
-Με τρομάζεις.Από που έρχεσαι?
-Από πολύ μακριά...Πολύυυυ μακριά...
-Με τρομάζεις...
-Δε θα 'πρεπε. Χιχιχι!
-Τι θες από μενα?
-Χιχιχι...
-Λέγε τι θες από μένα?
-Ξέρεις...Όλοι έτσι φέρονται στην αρχή...Μετά, μαθαίνουν!
-Μαθαίνουν?Τι?
-Ποιος είμαι...
-Τι είσαι τέλος πάντων???
-Δώσε μου το χέρι σου...Μη φοβάσαι...Ένα μικρό παιδάκι είμαι, δεν μπορώ να σε πειράξω...Δώσε μου το χέρι σου και θα μάθεις ποιος είμαι.

Πλησίασε σιγά σιγά κι άπλωσε το χέρι του φένοντας το δίπλα στην μικροσκοπική παλάμα του παιδιού...Τα χέρια τους, ενώθηκαν και είδε...Ένιωσε...Κύματα ενέργεια τον διαπέρασαν...Φωνές...Άνρωποι...Κι ένας χώρος και στη μέση ένα ξύλινο κατασκεύασμα...Ένα φέρετρο!Έσκυψε να δει και είδε τον εαυτό του...Μέσα στο φέρετρο, ξαπλωμένο, ακίνητο, άσπρο...Τράβηξε το χέρι του μακριά από του παιδιού και κόλλησε στον τοίχο έντρομος!Το παιδάκι χαμογέλασε και είπε...
-Τώρα κατάλαβες...
-Είσαι ο........?
-Ναι...Αυτός...Και τώρα ξέρεις τι σε θέλω..
-Μα δεν γίνεται, δεν μπορεί...Όχι από τώρα...Είναι νωρίς!
-Κι όμως, γίνεται και δεν μπορείς να κάνεις τίποτα να το αλλάξεις...Χιχιχι!
-Δηλαδή.........Αυτό ήταν?
-Ναι!Πιάσε το χέρι μου και πάμε. Δεν υπάρχει λόγος να αντιστέκεσαι...Κανένας!
-...Ώστε ως εδώ.
-Ως εδώ...Πάμε!

Φόβος...

Το παρών ποστ αφιερώνεται...Το που και σε ποιον θα το καταλαβεί αυτός που είναι να το καταλάβει...

Γιατί ο γαμημένος φόβος να εμποδίζει τις καρδιές?Γιατί να τις κρατάει αλυσοδεμένες σε "φαντάσματα" του παρελθόντος?Γιατί να κοιτάμε πίσω και όχι μπροστά?Σκατά...

- Only when we are no longer afraid do we begin to live.

- Fear grows in darkness; if you think there's a bogeyman around, turn on the light.

Dorothy Thomson

- Too many people are thinking of security instead of opportunity. They seem to be more afraid of life than death.

James F. Bymes

- Fear not for the future, weep not for the past.

Percy Bysshe Shelley

Untitled...

4:21 το ξημέρωμα...

Το σκοτάδι έχει απλώσει το πέπλο του και κυριαρχεί μέσα στο δωμάτιο, αλλά μία δέσμη φωτός αντιστέκεται...Το αρωματικό stick έχει ποτίσει την ατμόσφαιρα, με τον "μαστούρικο" καπνό του να διεισδύει στους αισθητήρες της μύτης κι απο κει στα εγκεφαλικά κύτταρα...Το άδειο ποτήρι ουίσκι έχει βοηθήσει κι αυτό στην δημιουργία ενός παράλληλου κόσμου...Ενός ονειρικού κόσμου, στον οποίον ό,τι θες γίνεται πραγματικότητα...Γυρίζω το κεφάλι και σε βλέπω ξαπλωμένη στο κρεβάτι, να αναπνέεις αργά και σταθερά. Το πανέμορφο πρόσωπο σου, γαλήνιο φωτίζεται από το λιγοστό φως...Αλλά δεν χρειάζεται φως για να λάμψει. Ακόμα και τώρα, η ακτινοβολία που εκπέμπεις βρίσκεται σε επαγρύπνηση...Κι εγώ ζηλεύω...Ανοιγοκλείνω τα μάτια μου και το κορμί σου έχει εξαφανιστεί...Είναι αυτός ο κόσμος, ο ονειρικός...Το πιστόλι είναι τώρα πια κολλημένο στον ουρανίσκο και παντού βασιλεύει μία τρομακτική ησυχία. Η μοναδική σφαίρα που βρίσκεται στον γεμιστήρα έχει προορισμό. Έχει προγραμματίσει την πορεία της και πλέον το μόνο που της απομένει είναι να της δώσουν το έναυσμα για την σύντομη κούρσα της...Ρίχνω μια τελευταία ματιά στο κρεβάτι και το δάχτυλο χαϊδεύει απαλά τη σκανδάλη...Η απόφαση πια δεν μπορεί να αλλάξει. "Τα πάντα πρέπει να γίνουν όπως είπαμε...Έτσι δεν είναι?" ρωτάω τον εαυτό μου, ο οποίος αδυνατεί να δώσει μια απάντηση από τον τρόμο γι αυτό που θα ακολουθήσει..."Τι φοβάσαι?Αφου το συμφωνήσαμε! Δεν έχει τελικά τα κότσια να το κάνεις, το ήξερα ότι την τελευταία στιγμή θα φοβηθείς...Δειλέ!" Αυτό ήταν...Είπα την κατάλληλη λέξη...Δεν ήμουν δειλός, όχι δεν ήμουν...Το δάχτυλο άρχισε να πιέζει τη σκανδάλη με αποφασιστηκότητα και τώρα πια όλα θα άλλαζαν...Η σφαίρα είχε αρχίσει το ταξίδι της και δεν είχε σκοπό να φρενάρει...
Το τελευταίο πράγμα που πρόλαβα να αντικρύσω ήταν η οθόνη του υπολογίστη...Ένα ανοιχτό παράθυρο και πάνω δεξιά μια φωτογραφία σου...και τα τελευταία λόγια...

ΕΓΩ: Σε αγαπώ...Σε αγάπησα...
ΕΣΥ: Τι λες παιδί μου? Ναι καλά...
ΕΣΥ: Γιατί δεν απαντάς?
ΕΣΥ: Που είσαι ρε?Έφυγες?
ΕΣΥ: Γκρρρρρρ!!!Απάντα!!!
ΕΣΥ: Με νευριάζεις...
ΕΣΥ: Καλά μη μιλας...Χέστηκα!

Θέλω να κάνω τόσα πολλά που δεν προλαβαίνω να κάνω τίποτα...

Φίλα με!

Μόλις συναντηθήκαμε και είπαμε το πρώτο "γεια" τα μάγουλά σου πήραν ένα ελκυστικό κόκκινο χρώμα. Σκεφτήκαμε που να πάμε και αποφασίσαμε να κάνουμε μια βόλτα στην αρχή και μετά θα βλέπαμε...Περπατήσαμε για λίγο χωρίς να ακουμπήσουμε ο ένας τον άλλον...Χωρίς να κάνουμε κάποια κίνηση ο ένας προς το κορμί του άλλου. Προχωρούσαμε τυπικά, μιλώντας απλά περί ανέμων και υδάτων και σχολιάζοντας τους πάντες και τα πάντα...Η συνέχεια ήταν πιο απελευθερωμένη, τα πρώτα γελάκια άρχισαν και τα πρώτα σκουντήματα έκαναν την εμφάνιση τους!Ένα παγκάκι βρέθηκε ελεύθερο στον δρόμο μας και δεν χάσαμε την ευκαιρία. Κάτσαμε εκεί και μπροστά μας η πόλη απλωνόταν σαν χαλί με φώτα. Τα πειράγματα τώρα έδιναν κι έπαιρναν και τα γέλια είχαν φτάσει σε "ικανοποιητικό" σημείο. Και οι δυο μας μέσα μας καταλαβαίναμε ότι κάτι γινόταν. Εγώ τουλάχιστον από την μεριά μου, ένιωθα να τραντάζεται όλο μου το είναι. Αισθανόμουν πανευτυχής που βρισκόμουν εκείνη την ώρα, σ'εκείνο το παγκάκι μαζί σου. Και το ίδιο πίστευα ότι αισθανόσουν κι εσύ...Το χέρι μου πια ακουμπούσε το δικό σου και τα μάτια μας έπαιζαν το δικό τους κυνηγητό-κρυφτό...Ο κόσμος που περνούσε από μπροστά μας, μου φαίνονταν σαν μίλια μακριά. Η παρουσία σου σκέπαζε τα πάντα...Το αστείο μου σ'έκανε και γέλασες. Σε κοίταξα στο στόμα και έμεινα για ακόμη μια φορά έκπληκτος με το πανέμορφο χαμόγελο σου. Και τότε σταμάτησες απότομα να γελάς και δύο λέξεις σου ξέφυγαν "Φίλα με"... Εκεί ήταν που σταμάτησαν όλα, ο χρόνος, η σκέψη, η καρδιά..."Τι με κοιτάς?Δεν άκουσες?" ήταν η επόμενη πρότασή σου!Όντως αυτό πίστεψα, δεν μπορεί να είχα ακούσει καλά!Και το πρόσωπο σου πλησίασε στο δικό μου, τα μάτια σου έφταναν ολοένα και πιο κοντά στα δικά μου και τότε τα χείλη μας ακούμπησαν!Το αίσθημα δεν ήταν πρωτόγνωρο, ήταν όμως καλύτερο από κάθε άλλη φορά. Αισθανόμουν τα χείλια σου σαν να μην τα ξαναέβλεπα ποτέ. Προσπαθούσα να κρατήσω κάθε δέκατο του δευτερολέπτου έτσι ώστε να μου μείνει για πάντα αυτή η γεύση, αυτή η μυρωδιά...Όλο μου το κορμί είχε παραδοθεί σε αυτές τις δύο γραμμές που σχηματίζουν το στόμα..."Είδες που άκουσες καλά?" μου πέταξες! Δεν μπορούσα να απαντήσω, τα λόγια δεν έβγαιναν, το μόνο που κατάφερα να ψελλίσω ήταν "Ναι..."


Κάπως έτσι έχω ονειρευτεί την έξοδο μας...

Αφιερωμένο...

Θέλω να σου γράψω...Να σου πω αυτά που θέλω, αλλά δεν γίνεται. Μας χωρίζουν πολλά, αλλά σε νιώθω τόσο κοντά μου!Περιμένω με ανυπομονησία. Ξέρεις τι... Δεν ξέρω πως, αλλά με κάνεις πολύ χαρούμενο...Ή μάλλον ξέρω, γιατί είσαι αυτό που είσαι. Ποτέ σου μην αλλάξεις...ποτέ!Θα κερδίσεις πολλά έτσι, γιατί το αξίζεις. Αξίζεις πολλά περισσότερα από αυτά που θα σου δοθούν!Μπορεί να μην το ξέρεις εσύ, αλλά το ξέρω εγω. Είσαι ξεχωριστή κι αυτό φαίνεται, το δείχνεις χωρίς να το επιδιώκεις...Ίσως αυτό είναι που σε κάνει τόσο γλυκιά...Ίσως και όχι. Αυτήν την στιγμή το μόνο που θέλω είναι να ήμουν μαζί σου...Απλά να σ'είχα δίπλα μου και να σε κοιτάω, στη συνέχεια να σε πάρω αγκαλιά και να σε κρατήσω εκεί...Μέσα στα χέρια μου...Και να σε κρατούσα εκεί, να σε μύριζα, να σε ένιωθα...Αυτό, τίποτα άλλο! Φιλιά...

Κουίζ: Η ζωή στο γραφείο...

1) Πόσα άτομα αντιπαθείτε στη δουλειά σας;

α)Κανένα, τους πάω όλους.
β)1-2
γ)3-4
δ)Τα περισσότερα.

2) Πόσα άτομα συμπαθείτε στη δουλεία σας;

α)Όλους.
β)Ε εντάξει, οι περισσότεροι καλοί είναι.
γ)Κανά-δυο.
δ)Ούτε έναν…

3) Σας έχει έρθει ποτέ να πλακώσετε συνάδελφο σας;

α) Όχι, αφού τα πάω καλά με όλους.
β) Μπα, πολιτισμένοι άνθρωποι είμαστε.
γ) Ε, δε θα έλεγα και όχι.
δ) Αν μου έχει έρθει λέει; Μια και δυο…

4) Αν ήσασταν για μια μέρα στην θέση του διευθυντή θα…

α) Έδινα σε όλους ρεπό.
β) Απολάμβανα τις ανέσεις.
γ) Τους έβαζα περισσότερη δουλειά.
δ) Μαρτυρούσαν την ώρα και τη στιγμή.

5) Απολύεστε από την δουλειά…Τι κάνετε;

α) Ζητάτε συγνώμη που δεν κάνατε σωστά την εργασία σας.
β) Δεν πειράζει, υπάρχουν κι αλλού δουλειές.
γ) Νευριάζετε, αλλά δέχεστε την απόφαση.
δ) Τα παίρνετε στο κρανίο κι αφού είστε πια απολυμένοι, αρχίστε τα καντήλια σε όσους σας έκαναν τη ζωή δύσκολη όλον αυτό τον καιρό.

ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ

Περισσότερα α: Καλοκάγαθος, δέχεστε πάντα τις αποφάσεις των ανωτέρων χωρίς να φέρετε αντίρρηση και παρόλο που πολλοί σας φθονούν, εσείς συνεχίζετε να τους αγαπάτε.

Περισσότερα β: Ψιλό στ’ αρχίδια σας όλα, δε θέλετε να μπλέκετε σε καβγάδες και ούτε έχετε δημιουργήσει σχέσης συμπάθειας – αντιπάθειας. Το μόνο που σας ενδιαφέρει είναι πώς να περάσετε εσείς καλά.

Περισσότερα γ: Δεν είστε και ο πιο ήσυχος τύπος του γραφείου. Υπάρχουν άτομα με τα οποία δε θα θέλατε να έχετε σχέση, αλλά και άλλα με τα οποία δένετε. Μπορεί να μην δέχεστε πάντα τις αποφάσεις του αφεντικού, αλλά τελικά «λυγίζετε».

Περισσότερα δ: Απορώ πως είστε ακόμα στη δουλειά…Οι αντιπάθειες και τα μίση είναι περισσότερες από της ήττες του Ολυμπιακού στα εκτός έδρας του Τσάμπιονς Λιγκ. Περιμένετε την ευκαιρία για να τους δώσετε ένα καλό μάθημα!

Κι όμως οι άντρες κλαίνε...

To Love Or Not To Love...

Την είχε γνωρίσει σε ένα πάρτυ μασκέ...Του είχε μιλήσει ο φίλος του γι αυτήν και ναι, ήταν ακριβώς όπως την φανταζόταν. Μελαχροινή, πολύ όμορφη, με απίστευτο χαμόγελο!Απλά είχαν συστηθεί, δεν είχαν μιλήσει, αλλά αυτού του άρεσε από την πρώτη στιγμή...Μετά από αρκετό καιρό και όταν την είχε ξεχάσει, έμαθε από τον φίλο του, ότι τα φτιάξανε, ότι ειναι πια μαζί. Είχε χαρεί πάρα πολύ όταν το άκουσε αυτό, αφού επιτέλους ο φίλος του ήταν με μία κοπέλα πολύ καλή και σε χαρακτήρα και σε εμφάνιση!Η σχέση τους προχωρούσε κανονικά και μιλούσαν στο τηλέφωνο αρκετά συχνά...Ο άλλος την έβλεπε που και που σε καμιά συγκέντρωση φίλων, ενώ μια φορά την είχε καλέσει σπίτι του, όταν ήταν και ο φίλος του μαζί!Και έρχεται μια μέρα, που μαθαίνει ότι ο φίλος του της ζήτησε να χωρίσουν. Στην αρχή δεν το πίστευε, δεν ήθελε να το πιστέψει. Μεγάλη μαλακία, έλεγε και ξαναέλεγε, δεν έπρεπε να κάνει κάτι τέτοιο...Έπρεπε να προσπαθήσει περισσότερο!
Η επόμενη μέρα τους βρήκε όλους μαζεμένους σε ένα σπίτι. Μαζί τον φίλο του και αυτή. Ο φίλος του, δεν της μιλούσε, ή μάλλον ούτε καν την κοίτζε. Αυτή, ήταν την περισσότερη ώρα με τον άλλον. Αραγμένοι στον καναπέ, μιλώντας περί ανέμων και υδάτων, γελώντας, γαργαλώντας ο ένας τον άλλον!Τότε είχε νιώσει κάτι, σαν κάτι μέσα του να τον ταρακούνησε, να τον αφύπνησε. Είχε καιρό να νιώσει αυτό το συναίσθημα του "φλερτ" (όπως το έβλεπε αυτός τουλάχιστον) και του άρεσε ιδιαίτερα...Από την άλλη όμως, αισθανόταν και άσχημα για τον φίλο του. Μπορεί να την είχε χωρίσει ο φίλος του, αλλά και πάλι δεν ήταν ότι καλύτερο μετά από μία μέρα που πέρασε, να γελάει και να "χαιδεϋεται" με άλλον...Προσπάθησε να κρατήσει μία ισορροπία, έτσι ώστε να μην υπερβάλει με την στάση που κρατούσε, αλλά και να μην την "ακυρώσει" τελείως!Οι συζητήσεις που έγιναν νωρίς το πρωί μεταξύ αυτού και αυτής για τον φίλο, τους έφερε ακόμα πιο κοντά, όσον αφορά τις απόψεις περί σχέσεων. Τότε ήξερε ότι κάτι ένιωθε γι αυτήν.Οι μέρες πέρασαν και η επαφή τους, δεν είχε χαθεί τελείως, αλλά δεν ήταν και καθημερινή. Ο ίδιος πίστευε ότι δε θα τη ξαναέβλεπε, αλλά ευτυχώς έκανε λάθος. Την Κυριακή θα έκαναν πάρτυ τρία παιδιά (το ένα από αυτά ήταν ο φίλος του) μαζί σε ένα παραλιακό κλαμπ (2 γιορτή και 1 γενέθλια). Και ήταν κι αυτή...Ήταν καλεσμένη, από άλλον και όχι από τον φίλο...Δεν θα μπορούσε να ήταν κι αλλιώς άλλωστε. Και χάρηκε τόσο πολύ που την είδε. Είχε καιρό να χαρεί έτσι. Μιλούσανε, γελούσανε, "έπαιζαν", μέχρι και χορό χόρεψε ο άλλος μαζί της...Και τα γέλια συνεχίστηκαν. Και μαζί με αυτά συνεχίστηκαν και οι τύψεις...Ήταν σωστό αυτό που έκανε?Ήταν λάθος?Μαλακία σε φίλο???
Μετά και το τρίτο ποτό, οι μπηχτές δεν άργησαν να έρθουν από την μεριά του...Πολλές και διάφορες. Η άλλη προσπαθούσε να τον φέρει σε δύσκολη θέση, αλλά αυτός κατάφερνε και ξέφευγε...Το ήθελε όμως?
Μήπως ήθελε απλά να την πιάσει και να την φιλήσει?Αλλά μπροστά στον φίλο δεν θα τολμούσε ποτέ κάτι τέτοιο...Συζητήσεις επί συζητήσεων και πάει λέγοντας, ώσπου κάποια στιγμή κάποιος άσχετος της την έπεσε στα φανερά. Αφού μίλησε με τον "άσχετο", ήρθε ξανά πίσω και εκείνος συνέχισε να την "πειράζει". Αυτή γελούσε και κάποια στιγμή ο "άσχετοσ" της έκανε νόημα να πάει δίπλα του. Αυτός, την κράτησε, δεν την άφησε...Και όταν η ερώτηση "γιατι δεν μ' αφήνεις?Φοβάσαι για τον φίλο σου?" βγήκε από τα χείλη της, αυτός πάγωσε.Τι να έλεγε...Τελικά το μόνο που κατάφερε να πει ήταν "Όχι, για άλλο λόγο δε σ'αφήνω...Εξάλλου το κινητό σου θα θέλει"...Και ναι, είχε δίκιο 10 λεπτά αργότερα είχε πάρει το κινητό της. "Τελικά είχες δίκιο" του είπε...Ο άλλος απλά χαμογέλασε κι έκανε ένα νεύμα σαν να έλεγε "Στα λεγα". Η συνέχεια τους βρήκε ακόμα μαζί να συζητάνε...Όταν τα φώτα άναψαν και ήρθε η ώρα να φύγουν, την είχε κρατήσει από την μέση και προχωρούσανε..Και μπροστά ο φίλος...(Ντροπή?) Στην επιστροφή στο αυτοκίνητο, αυτός έκανε άλλη μία σωστή πρόβλεψη "Σε μία ώρα το πολύ θα χτυπήσει το κινητό σου" της είπε...Σε μισή ώρα η πρόβλεψη επαληθεύτηκε...Το μήνυμα ήταν από τον άσχετο κι αυτή γύρισε και του χαμογέλασε λέγοντας του πάλι ότι βγήκε αληθινός...

Εξώπορτα, πόρτα, σκάλες, κρεβάτι....ύπνος πουθενά, στριφογύριζ συνέχεια μην μπορώντας να βγάλει από το μυαλό του αυτή...Την έβλεπε παντού, σε κάθε του σκέψη, σε κάθε του βλέμμα στο δωμάτιο, αυτή ήταν εκεί, στοιχειώνοντας το ξημέρωμα του...Και ο πόνος στο στομάχι γινόταν όλο και πιο δυνατός..Αλλά δεν ήταν πόνος σωματικός...Ήξερε τι ήταν...Ήταν αυτός ο κόμπος που σε πιάνει, όταν ερωτεύεσαι...

Summer Memories

(Πριν ξεκινήσει κάποιος να διαβάσει αυτό το ποστ θα πρέπει να πω ότι έχει πολλές λεπτομέρειες και ίσως γίνει κουραστικό. Πράγμα που προσωπικά δεν με ενδιαφέρει γιατί αυτές τις αναμνήσεις ήθελα να τις γράψω κάπου για να τις έχω για πάντα. Αν και τα καλύτερα βρίσκονται μέσα στο μυαλό, θέλω πολύ να διαβάζω που και που τις στιγμές που πέρασα).

Prologue

Αναχωρήσαμε Δευτέρα μεσάνυχτα με προορισμό την Κέρκυρα...Προηγουμένως είχε προηγηθεί το μίνι ταξίδι Κηφισός - Πάτρα με ΚΤΕΛ. Οι δύο φίλοι μου κι εγώ ήμασταν πια έτοιμοι για να περάσουμε τις διακοπές μας. Ο ένας (ο Η.)είναι ο κολλητός μου. Αλλά όταν λέω κολλητός, εννοώ κολλητός. Τον άλλον (τον Π.) τον ξέρω από το νηπιαγωγείο και είμαστε πολύ καλοί φίλοι από τότε. Σε γενικές γραμμές είμαστε χαμένοι με αυτόν, αλλά ευτυχώς έχουμε κρατήσει τις καλοκαιρινές μας διακοπές, τις οποίες περνάμε κάθε χρόνο και οι 3 μαζί! Μεσάνυχτα λοιπόν και το Europa Palace, αναχώρησε από την Πάτρα...Τρεις πλαστικές καρέκλες στο κατάστρωμα ήταν αρκετές για μας και εκεί περάσαμε όλο το ταξίδι. Με μερικές βόλτες στα σαλόνια και στα μπαρ του πλοίου και μερικές στιγμές απόλυτης σιωπής με τα CD του ο καθένας, το ταξίδι έλαβε τέλος και γύρω στις 7 το πρωί, πιάσαμε Κέρκυρα. Το ταξί μας πήγε στο ξενοδοχείο (Arcadion) και ξεραθήκαμε αμέσως γιατί ήμασταν ψόφιοι.

DAY 1

Γύρω στις 4 την επόμενη μέρα σηκωθήκαμε κι αποφασίσαμε να πάμε μια βόλτα, για να λάβουμε τα πρώτα δείγματα από την πόλη. Τέλεια...Τα McDonalds που βρισκόντουσαν ακριβώς κάτω από το ξενοδοχείο έγιναν ένα είδος στεκιού για εμάς αφου τα τιμούσαμε δεόντως κάθε μεσημέρι και μερικές φορές και βράδυ. Τα δρομάκια της πόλης πλημμυρισμένα από κόσμο, μας έβαλαν για τα καλά στο κλίμα του νησιού. Άνθρωποι όλων των ηλικιών και όλων των φυλών, χάζευαν τα μαγαζιά, με τα παραδοσιακά αλλά και τα μοντέρνα πράγματα που πουλούσε ο καθένας. Το βραδάκι πήγαμε σε ένα μπαρ στο Παλαίό Φρούριο με καταπληκτική θέα και πολύ ωραία ατμόσφαιρα. Συνέχεια είχε το Destilj, ένα μπαροκλαμπ, με χαμηλή μουσική ευτυχώς και ωραίο κόσμο...Μετά γυρίσαμε στο hotel, στο οποίο αράξαμε και συζητήσαμε για διάφορα μέχρι που μας πήρε ο ύπνος!

DAY 2

2 παρά κάτι σηκωθήκαμε κι είπαμε να πάμε για μπανάκι. Να τονίσω σε αυτό το σημείο, ότι δεν είχαμε αυτοκίνητο και κινούμασταν με ΚΤΕΛ και ταξί, το οποίο δεν ήταν και ό,τι καλύτερο. Αποφασίσαμε να πάμε κάπου κοντά για να κάνουμε μια βουτιά και τελικά πήγαμε στο Κανόνι. Η παραλία δεν είχε τπτ το ιδιαίτερο, ωστόσο περάσαμε αρκετά καλά, αφού από τον μόλο κάναμε βουτιές κάθε είδους, θυμόμενοι έτσι τα (πιο) παιδικά μας χρόνια...Μετά τα παραλία, σειρά είχαν τα McDonalds και ύστερα το ξενοδοχείο, για άραγμα μέχρι την απογευματινή βόλτα στα σοκάκια. Η βραδινή έξοδος, περιελάμβανε Crystal...Ένα κλαμπ στο εμπορικό κέντρο. Όσο κι αν δεν μ'αρέσουν αυτά, δεν μπορώ να πω ότι πέρασα άσχημα Με τα ποτάκια μας, τα οφθαλμόλουτρά μας περάσαμε αρκετά καλά μέχρι που το στομάχι μας άρχισε να διαμαρτύρεται...Γυρίζοντας στην πόλη, μας περίμενε μια έκπληξη, αφού τα βρήκαμε όλα κλειστά, αλλά τελικά ψάξαμε και βρήκαμε μία creperie (EverGreen), στην οποία κάναμε και τις πρώτες μας γνωριμίες. 3 εμείς, 5 αυτές. Ελληνίδες, σπούδαζαν στην Κέρκυρα. Τίποτα το ιδιαίτερο, αλλά η ατμόσφαιρα είχε έναν ευχάριστο τόνο με πλάκες, αστεία και ψιλοπειράγματα! Χωρίς να ανανεώσουμε το "ραντεβού" μας, χαιρετηθήκαμε και επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο, όπου ακολούθησαν τα της προηγούμενης μέρας.

DAY 3

Σήμερα θα πηγαίναμε στη Γλυφάδα. Μία από τις πιο γνωστές παραλίες της Κέρκυρας. Φτάνοντας εκεί καταλάβαμε και το γιατί. Καταπληκτικά νερά σε μία μαγευτική τοποθεσία και φυσικό ήταν να υπάρχει απίστευτη κοσμοσυρροή. Εμείς απολαύσαμε το μπάνιο μας και μέσα στη θάλασσα, αλλά κι έξω από αυτήν, κοιτώντας τις όμορφες παρουσίες που κυκλοφορούσαν στην παραλία. Η συνέχεια ήταν ίδια με τις προηγούμενες μέρες. Μαμ στα McDonalds, άραγμα στο ξενοδοχέιο, βόλτα το απόγευμα και το βράδυ Destilg για μπύρες!

DAY 4
Σήμερα ο Π. ήταν ψιλοάρρψστος κι αποφασίσαμε να μην πάμε για μπάνιο...Κάναμε την βολτίτσα μας στα "καντούνια", κάτσαμε για καφέ και μετά...ναι καλά το καταλάβατε...McDonalds!Το βράδυ θα έπαιζε dj στο Crystal η Εύη Αδάμ και θα είχε και διάφορα happenings!Οπότε είπαμε να πάμε, να δούμε και τίποτα...Ετοιμαστήκαμε, φτιαχτήκαμε και ξεκινήσαμε ωραία και καλά...Καθώς πηγαίναμε έπιασε και ένα ψιλόβροχο...
- Καλησπέρα, για το μπαρ...
-Θα περάσετε σε κανά μισάωρο με τρία τέταρτα γιατί η βροχή μας τα χάλασε και βάζουμε τραπέζια μέσα...
-ΟΚ

Εντάξει λέμε, τους τα γάμησε η βροχή, ας περιμένουμε...Ο Η. λέει: "΄Μήπως φάγαμε πόρτα?" Μπα λέμε...Δεν παίζει...Πάμε μετά από τρία τέταρτα.

-Γεια σας, για το μπαρ
-Θα περάσετε σε καμιά ώρα παιδιά γιατί..............
Δεν κάτσαμε να ακούσουμε τη συνέχεια, φύγαμε με ελαφρά πηδηματάκια και την κάναμε για ένα μπαράκι, με απαλή μουσική και μπυρίτσες!Ναι, ο Η. είχε δίκιο! Η συνέχεια γνωστή...

DAY 5
Την τελευταία μας μέρα είπαμε να πάμε στις νεροτσουλήθρες!Το πως περάσαμε δε λέγεται...Απίστευτα,τρελό γέλιο, ξαναγίναμε κοινώς πιτσιρίκια.Κάθετες,κλειστές,με κουλούρα η χωρίς, περάσαμε 3 ώρες περίπου μες στην τρελή χαρά...Τα σημάδια πόνου (στους αγκώνες και στην ουρά) που μένουν μέχρι σήμερα, δεν μπορούν σε καμία περίπτωση να επισκιάσουν τα συναισθήματα που νίωσαμε...
Φεύγοντας μας έπιασε μία πείνα και είπαμε να αλλάξουμε "εστιατόριο" και τελικά φάγαμε στα McDonalds...Το βράδυ, περάσαμε μπροστά από το Crystal και πήγαμε στο διπλανό...Στο Au Bar. Τίποτα το ιδιαίτερο, αλλά με αυτά που είχα πιει, όλα φαίνονταν ικανοποιητικά! Γυρίσαμε στην creperie και ντερλικώσαμε...Γύρω στις 6 κοιμηθήκαμε και στις 10 το ξυπνητήρι σήμανε το τέλος των διακοπών....

Epilogue

Το πλοίο έφυγε κατά τη 1 και επιστρέψαμε Πάτρα, αναπολώντας το νησί των Φαιάκων! Σίγουρα αυτές οι διακοπές θα μου μείνουν. Μπορεί να φανώ και λίγο πλεονέκτης, αλλά ήθελα μια βδομάδα παραπάνω. Δεν κάτσαμε όσο θα θέλαμε και σίγουρα 6-7 μέρες ακόμα θα ήταν ότι πρέπει...Δεν πειράζει, next year...

Adios

Τα λέμε σε καμιά βδομάδα παίδες...Καλά να περάσετε...Τουλίπα μου το ξέρω ότι θα σου λείψω, αλλά δεν μπορούσα να κάνω αλλιως :P Όσο για τους άλλους, μην κλαίτε...Θα επιστρέψω σύντομα! :D Φιλιά σε όλους...Κέρκυρα σου'ρχομαιιιι!!

Tears

Πόσο αξίζει ένα δάκρυ?

Ξηρασία!

Έχουν περάσει περίπου δύο χρόνια από τότε που έγραψα την τελευταία λέξη...Το τελευταίο μου ποίημα...Από τότε δε ξέρω, η έμπνευση με έχει αφήσει για τα καλά. Το μυαλό μου δεν μπορεί να δουλέψει όπως τότε. Δεν έχει χρόνο, δεν έχει (προ)διάθεση. Μήπως γίνομαι κι εγώ σαν όλους τους άλλους?Μήπως χάνω κάτι για το οποίο ήμουν υπερήφανος?Μήπως μεγαλώνω γαμώ την τρέλα μου?

Αναμνήσεις...

Τι θα έχω να θυμάμαι από τις διακοπές μου στην Στούπα (χωριό κοντά στην Καλαμάτα)

- Τη βόλτα που κάναμε το βράδυ. Υπήρχαν μόνο Αλβανοί, Γερμανοί και Ολλανδοί. Έλληνες πετυχαίναμε μία στο τόσο.

- Τον ήλιο που για ακόμη μια φορά με έκαψε στους ώμους και στα πόδια, κάνοντας με να υποφέρω όταν προσπαθούσα να κοιμηθώ.

- Τις μαζορέτες(Fungirls 200s6) στο τουρνουά beach volley...Είχαν απίστευτα σώματα και κάθε φορά που έκαναν το χορευτικό τους, πήγαινα κοντά για να παρακολουθήσω...

- Την παραλία στο Μαρμάρι (περιοχή κοντά στο ακρωτήριο Τέναρο). Απίστευτη ζεστή θάλασσα, από την οποία δεν ήθελα να βγω!

- Την γουρνοπούλα που "τσακίσαμε" το βράδυ πριν φύγουμε και τις μπύρες που ήπια.

- Την κυρά-Λέλα, η οποία με έκανε να σκεφτώ ότι όταν ένας άνθρωπος θέλει πολύ κάτι, το καταφέρνει...

- Την Γερμανίδα (ή Ολλανδέζα) που έβλεπα κάθε βράδυ αλλά ποτέ δεν τόλμησα να της μιλήσω!

- Τον ημιτελικό της Ιταλία κόντρα στη Γερμανία. Το εστιατόριο ήταν γεμάτο από Γερμανούς και ήμουν από τους λίγους που πανηγύρισαν. Στη συνέχεια έβλεπα παντού κλαμμένα πρόσωπα και φώναζα "Δεν πειράζει...Την επόμενη φορά"!

- Τη φανταστική Σφέλα (τοπικό τυρί)...

- Τον αστυνόμο που μας απείλησε ότι θα μας γράψει αν ξαναφήναμε το αυτοκίνητο εκεί..."Έχεις δίκιο, αλλά έχει κανένα parking το χωριό και δεν το ξέρω"? είπε ένας από μας..Τον βουλώσαμε κι έφυγε!

- Τις ειδήσεις του καιρού, που παντού έλεγε, βροχές και καταιγίδες κι εμείς απολαμβάναμε τον ήλιο και τη ζέστη σε όλο τους το μεγαλείο.

- Αυτά και άλλα πολλά...

Φεύγω...

Την κάνω αύριο, για διακοπούλες...Μπορεί να πάρω το laptop έτσι ώστε να κρατήσω κάποια επαφή, αλλά δεν είναι και σίγουρο! Τα λέμε παίδες. Δευτέρα επιστρέφω!

Ένα όνειρο που έγινε πραγματικότητα...

Κυριακή 5:30 το απόγευμα. Είμαι με τον κολλητό μου και την μάνα του στην είσοδο του Terra Vibe έτοιμοι να μπούμε μέσα για να ζήσουμε αυτό που περιμέναμε εδώ και 3 περίπου μήνες. Τη συναυλία του frontman των Pink Floyd, Roger Waters...Το show όπως είχε ανακοινωθεί θα άρχιζε στις 9:30. Είχαμε προμηθευτεί τα εισιτήρια των 100 ευρώ, που αντιστοιχούσαν σε θέσεις VIP. Κάτι παγκάκια στα αριστερά, όπως βλέπαμε τη σκηνή. Τελικά αποδείχτηκαν καλά , αφού κάτω γινόταν χαμός και έπεφτε πολύ σπρωξίδι. Η ώρα περνούσε βασανιστικά αργά και ξαφνικά στις 9:05 βλέπουμε τον Waters και την μπάντα του να ανεβαίνουν στη σκηνή..Το τι ακολούθησε είναι απερίγραπτο. O Roger στα ελληνικά λέει :"Έτοιμοι? Παμεε", και οι πρώτες νότες του In The Flesh βγήκαν από τις κιθάρες κάνοντας μας όλους να ανατριχιάσουμε. Τα θεαματικά εφέ είχαν αρχίσει ήδη τον τρελό χορό τους και όλοι μας είχαμε μείνει άφωνοι με την εκτέλεση του τραγουδιού. Στη συνέχεια, ο Waters πήρε ένα σκαμπό, την κιθάρα του και ερμήνευσε το Mother. Άψογη εκτέλεση με τη φωνή του Roger να συνδυάζεται καταπληκτικά με την μελωδία. Το Set The Controls For The Heart Of Sun είχε σειρά. Η μπάντα το απέδωσε τέλεια και όλοι μας είχαμε μαγευτεί από τα πρώτα λεπτά της συναυλίας. Μετά, το πασίγνωστο Shine On You Crazy Diamond. Έπαιξαν τα part 2-5, με φωτογραφίες του Syd Barrett (πρωτεργάτη του συγκροτήματος) να κάνουν την εμφάνισή τους στο video wall. Have A Cigar στη συνέχεια και όι περισσότεροι άναψαν μπάφους με αποτέλεσμα να βρωμίσει ο τόπος. Όσο για το τραγούδι ήταν μία καταπληκτική εκτέλεση...Για το επόμενο τραγούδι δε χρειάζεται να πούμε πολλά, Wish You Were Here. Από τα πιο γνωστά κομμάτια των Floyd, όλο το κοινό τραγουδούσε με μια φωνή, ενώ ο Waters το ερμήνευσε με συναίσθημα, πράγμα που μας συγκίνησε όλους. Το μενού στη συνέχεια περιελάμβανε το Southampton Dock και το Fletcher Memorial Home. Τέλεια βιντεάκια έπαιζαν πίσω και ειδικά στο Fletcher, το οποίο έχει πολιτική διάσταση , όπου έδειχνε πυροβολημένες φωτογραφίες των Μπους και άλλων "τρομοκρατών" έπαισε χειροκρότημα για τους στίχους και για τις εικόνες του Waters...Το Perfect Sense pt 1&2 ήταν απίστευτα εκτελεσμένα. O Θεός τα έδωσε όλα βγάζοντας περρίσιο συναίσθημα!Ακολούθησε ένα καινούριο τραγούδι του Waters, το οποίο οι περισσότεροι δεν το ξέραμε. Leaving Beirut ο τίτλος του και είναι αυτοβιογραφικό, αφού μιλάει για μια αραβική οικογένεια που φιλοξένησε τον Waters όταν στα 17 του αποφάσισε να ταξιδέψει στη Μέση Ανατολή, περνώντας και από Ελλάδα. Πίσω έπαιζε η ιστορία σε μορφή cartoon, γράφοντας όλα τα λόγια...Δάκρυα κύλησαν στα μάτια μου διαβάζοντας τους στίχους και σίγουρα η μουσική βοηθούς πολύ!Τελευταίο κομμάτι για το πρώτο μέρος, το Sheep. Καταπληκτική εκτέλεση με πολλά εφέ και φωτιές να ξεπηδάνε από τα πλάγια της σκηνής.

20 λεπτά διάλειμμα!Σε λίγο θα ζούσαμε το όνειρο...

Περιμέναμε όλοι ανυπόμονα και ξαφνικά ακούγεται η καρδιά του Dark Side Of The Moon...Ξέσπασα σε δάκρυα, ακούγοντας τα πρώτα ηχοχρώματα του Speak to Me και στη συνέχεια το Breath. Δεν το πίστευα...Το On The Run ήταν απλά Α-ΠΙ-ΣΤΕΥ-ΤΟ. Time στη συνέχεια και οι ήχοι και το βίντεο των ρολογιών χτυπάνε κατευθείαν στη ψυχή....Ρεσιτάλ μουσικής με τους κιθαρίστες να παίζουν καταπληκτικά. Το επόμενο κομμάτι, The Great Gig In The Sky...Περίμενα να δω πως θα είναι τα γυναικεία φωνητικά. Έχοντας δει και άλλες συναυλίες του Waters, περίμενα ότι θα ήταν απλά καλά...Αλλά αυτό που άκουσα ήταν μοναδικό. Δεύτερη φορά ξέσπασμα...Η Carol Kenyon έδωσε ρέστα ερμηνέυοντας αυτόν τον ύμνο!Συνέχεια είχε το Money. Λεφτά ακούγονταν να πέφτουν από παντού. ΤΕΛΕΙΟ!Μετά, Us and Them και Any Colour You Like. Και τα δύο καταπληκτικές εκτελέσεις με την ενδιάμεση αλλαγή να γίνεται απίστευτα καλά. H κομματάρα που λέγεται, Brain Damage ακολουθούσε κα τέλος το Eclipse...Και όλοι να έχουμε μέινει άφωνοι! Αυτό ήταν? Ευτυχώς όχι. O Waters με την μπάντα ξαναβγήκαν και εκεί έγινε Ο χαμός...Happiest Days Of Our Lives και Another Brick In The Wall pt 2 έκαναν τον κόσμο να πραληρεί και να τραγουδάει με όση δύναμη είχε "Hey teacher..leave the kids alone"...Συγκίνηση!Σειρά είχε το Vera, το οποίο το είπε μισό-μισό με το Bring The Boys Back Home!Και η στιγμή που όλοι περιμέναμε. COMFORTABLY NUMB. Ο ύμνος των ύμνων...Συναίσθημα, κλάμα, ρίγη...Το σόλο στο τέλος μπορεί να μην ήταν σαν του Gilmour, αλλά σίγουρα άξιζε πολλά χειροκροτήματα.Τέλος!Αυτο ήταν!Στο δρόμο της επιστροφής προσπαθούσα να συνειδητοποιήσω τι ακριβώς έζησα, αλλά μέχρι σήμερα δεν έχω κάνει πρόοδο. Έχω μείνει εκεί, εκεί που ο όρος μουσική και show γίνονται ένα, εκεί που η ψυχή ανασταίνεται, εκεί που ο Waters μας εξιλέωσε όλους...Μακάρι να μην τελείωνε ποτέ αυτή η συναυλία. Ήταν ένα όνειρο που έγινε πραγματικότητα και τώρα πια θα μείνει η ανάμνηση για πάντα...Roger σε ευχαριστώ πραγματικά!

Έρωτας;

Σάββατο βράδυ...Είχα πάει στο σπίτι της μάνας μου να μείνω το τριήμερο (οι γονείς μου είναι χωρισμένοι)! Ένας φίλος - ας τον ονομάσουμε Δ. - της μανας μου και δικός μου θα περνούσε από το σπίτι για να κάτσουμε να αράξουμε, να παίξουμε καμιά μπιρίμπα, να δούμε ταινία. Ο Δ. τραγουδάει σε ένα μαγαζί στο Λουτράκι. Μπουζούκια δηλαδή δεύτερης κλάσης!Ως γνωστόν, εχούμε είμαι εντελώς διαφορετικού ρεπερτορίου, rock και πάνω. Τα μπουζούκια τα σιχαίνομαι. Τέλος πάντων, συνεχίζω...Και μας πρότεινε να πάμε μαζί του, έτσι για να περάουμε το βράδυ και μιας και δεν είχα τπτ καλύτερο να κάνω αποφάσισα να πάω κι εγώ.Και φτάνουμε στο μαγαζί και αρχίζει το πρόγραμμα, εν τω μεταξύ είχαν έρθει κι ένα ζευγάρι, φίλοι της μάνας μου κι εγώ σκυλοβαριόμουν. Και τότε ήρθε το αναπάντεχο, έφυγε από τη σκηνή ο Δ. που άνοιγε το πρόγραμμα μαζί με ένα άλλο παιδί και τότε ανέβηκε αυτή!Με το που την είδα δεν μπόρεσα να ξεκολλήσω τα μάτια μου από πάνω της. Επιτέλους σκέφτομαι, κάτι καλό που έχει και το μαγαζί...Αλλά δεν τελείωσε εκεί, όταν έφυγε κι αυτή από τη σκηνή, πήγα στα καμαρίνια με την πρόφαση να δω τον Δ. Τον Δ. τον είδα, αλλά είδα κι αυτή και το καλύτερο; Γνωριστήκαμε!Ναι, γνωριστήκαμε! Είναι 22 και θα την ονομάσουμε Α. Κι αρχίσαμε να μιλάμε περί ανέμων και υδάτων, συζητούσαμε γα ότι πράγμα μας ερχόταν στο μυαλό, και όσο πιο πολύ μιλούσαμε, τόσο πιο πολύ καταλάβαινα πόσο μου αρέσει. Έβλεπα τα πράσινα μάτια της, την καλοφτιαγμένη μύτη της, τα χείλη της και γενικά το υπέροχο πρόσωπο της. Όσο για το σώμα της, ασχολίαστο. Καταπληκτικό, στη σκηνή πάνω σε κάποια latin τραγούδια που έλεγε, κουνιόταν σαν τη Shakira (η Α. έχει ρίζες από Κούβα!)....Δε θέλει και πολύ ένας άντρας για να γοητευτεί από κάτι τέτοιο!Η ώρα είχε πάει 4 τα ξημερώματα και ήρθε η ώρα να φύγουμε...Δεν πρόλαβα να την χαιρετήσω γιατί εκείνη την ώρα τραγουδούσε. Το μόνο που πρόλαβα να κάνω είναι να της κουνήσω το χέρι μου, κι αυτή ανταπέδωσαε λέγοντας στο μικρόφωνο "Φιλάκια"...Αυτό ήταν, την επόμενη μέρα ήθελα να ξαναπάω, αλλά τελικά παίχτηκε μλκια και δεν πήγα. Από κείνη την μέρα τη σκέφτομαι συνέχεια...Δε θέλω να κολλήσω, αλλά δε θέλω και να την ξεχάσω τελείως. Ο καιρός θα δείξει!

Υπολογιστής? Ας γελάσω...

Αποφάσισα σε αυτό το ποστ να μην τα χώσω ούτε σε κοσμάκη, ούτε στην εκκλησία, ή γενικά σε κάτι έμψυχο...Σήμερα θα τα χώσω εκεί που θέλω πολύ (αλλά όταν λέμε πολύ εννοούμε πολύ) καιρό! Και αυτό το αντικείμενο δεν είναι κάποιο άλλο από τον προϊστορικό, αρχαίο, από τον καιρό του Νώε, υπολογιστή (να τον κάνει ο θεός)...Ένας υπολογιστής που ίσως και να έχει γράψει τον τελικό του Ευρωμπάσκετ του ΄87...Έναν υπολογιστή που τον αποφεύγουν όλοι όπως ο διάολος το λιβάνι!Και ναι...εγώ είμαι ο τυχερός που κάθεται σε αυτό το γραφείο, έχοντας για "συνεργάτη" αυτόν τον "πολύτιμο" υπολογιστή...Όταν πρωτοκάθησα σε αυτήν τη θέση που είχε κακοφανεί πολύ που ήταν τόοοοσο αργός. Έχοντας στο σπίτι έναν πολύ γρήγορο, αυτό μου είχε φανεί "Γολγοθάς". Αλλά λέω εντάξει, θα το συνηθίσω. Αμ δε...Όχι μόνο δεν το συνήθισα, αλλά μέρα με την μέρα θέλω να το σπάσω όλο και περισσότερο. Μέρα με την μέρα θέλω να τον πάρω όπως είναι και να τον πετάξω από το παράθυρο και να περιμένω με προσμονή να συγκρουστεί με το έδαφος και να διασπαστεί σε χίλια κομμάτια. Βγάζει όλο errors όταν σερφάρω στο Internet, βγαίνει από το msn από μόνο του, κάνει δέκα ώρες να ανοίξει μία ιστοσελίδα (και αν), πατάς να ανοίξει έναν φάκελο και μπορεί να τον ανοίξει όταν του κ****σει...Το ομολογώ...Θέλω να τον δω στα μπάζα, θέλω να τον δω να συνθλίβεται και θέλω να είμαι εγώ αυτός, ο οποίος θα το διαλύσει!!!Το πρόβλημα όμως, είναι ότι δεν μπορώ, γιατί και να τον "χαλάσω" με κάποιο τρόπο, υπάρχουν δύο πιθανότητες...Η μία είναι να πάρω ένα άλλο pc που υπάρχει στο γραφείο, το οποίο δε χρησιμοποιεί κανείς και είναι στην ίδια κατάσταση με το δικό μου, ή το χειρότερο να μείνω χωρίς υπολογιστή...Οπότε το μόνο που μπορώ να κάνω είναι υπομονή και να ελπίζω σε κάποιο θαύμα...Μήπως και με (μας) λυπηθούν και μας φέρουν νέους!
ΠΡΟΣΕΞΤΕ ΑΦΕΝΤΙΚΑ!Η ΥΠΟΜΟΝΗ ΕΧΕΙ ΚΑΙ ΤΑ ΟΡΙΑ ΤΗΣ

Σκλάβοι...

I'm not a slave to a God who doesn't exist...I'm not a slave to a world that doesn't give a shit...

Αυτή η φράση είναι από το τραγούδι του Marilyn Manson ,"The Fight Song". Εγώ θα μιλήσω μόνο για αυτό το κομμάτι και θα μιλήσω, όχι γιατί ο Manson είναι από τους αγαπημένους μου καλλιτέχνες και τραγουδιστές, αλλά γιατί αυτή η φράση είναι κατ' εμέ από τις πιο σωστές που έχουν ειπωθεί. Δε ξέρω κατά πόσο ταιριάζει στον καθένα από εσάς...Εγώ πάλι πιστεύω ότι αντιπροσωπεύει ένα μεγάλο ποσοστό ατόμων. Αυτή η φράση δηλώνει πως δεν είναι σκλάβος (πως δεν είμαστε σκλάβοι) σε έναν θεό που δεν υπάρχει. Προσοχή!!! Όχι στον έναν και μοναδικό Θεό, αλλά στο θεό που φτιάχνουν οι άνθρωποι, στο θεό που φτιάχνουν τα media, στο θεό που έχει φτιαχτεί μόνο και μόνο για να "καλύπτει" τις ανάγκες μας, που έχει δημιουργηθεί απλά για να μας κατευθύνουν κάποιοι, για να μας χειραγωγούν χωρίς εμείς να μπορούμε να το αντιληφθούμε. Σαν αρνιά, σα μάζα προς τη μηχανή του κιμά...Να γίνουμε όλοι υποχείρια κάποιων "ανώτερων". Άλλωστε, έχει πει και σε ένα άλλο τραγούδι του "I never really hated the one true God, but the god of the people i hated"...
Το δεύτερο σκέλος είναι εξίσου σημαντικό, καθώς μιλάει για την κατάντια του σημερινού κόσμου. Γιατί πρέπει να υπακούμε σε αυτούς που χέστηκαν για εμάς? Γιατί πρέπει να μην φέρνουμε αντίρρηση σε όσα μας λένε και να τα καταπίνουμε αμάσητα? Γιατί πρέπει να είμαστε ΣΚΛΑΒΟΙ, σε αυτούς που μας θέλουν μόνο για το συμφέρον τους? Γιατί να κλείνουμε τα μάτια μας μπροστά σε αυτά που βλέπουμε και να τα περνάμε στο ντούκου? Γιατί, γιατί, γιατί, γιατί...Πολλοί μπορεί να πείτε, "νέος είναι αυτός, έχει ακόμα την επανάσταση στο αίμα του, όταν μεγαλώσει ου΄τε καν θα το σκέφτεται". Μπορεί να έχετε και δίκιο, αλλά δε φταίει κανείς γι αυτό. Μόνοτο γαμωσύστημα μας φταίει, αυτό το κατεστημένο που τα κάνει όλα όπως αυτό θέλει...Γι' αυτό κι εγώ επωφελούμαι το νεαρό της ηλικίας μου και κάνω τη δικιά μου "επανάσταση" στα πλαίσια που μπορώ...

Μα...Σε βλέπω σαν φίλο!

Μία φράση που όλοι λίγο-πολύ την έχουμε ακούσει. Την έχουμε νιώσει για τα καλά...Σαν σουβλιά στο στομάχι...Μία φράση που "αντηχεί" στα αυτιά των αντρών σαν κεραυνός! Μία φράση που λένε οι γυναίκες όταν θέλουν να ρίξουν χυλόπιτα με "ευγενικό" τρόπο...Αυτή η φράση λοιπόν εμένα προσωπικά μου τη δίνει στα νέυρα, όσο τίποτε άλλο! Μπορεί να υπάρξουν αντιδράσεις από άτομα του αντίθετου φύλου, αλλά άλλωστε γι αυτό γράφω το post, για να συζητάμε!
Λοιπόν, ρε κοπελιές...Εσεις πως αισθάνεστε όταν ξεστομίζετε αυτό το πράγμα? Δε λέω, είναι ένας ευγενικός τρόπος να ρίξεις χυλόπιτα, αλλά αντιπροσπεύει την αλήθεια? Δηλαδή, μετα από τη χυλόπιτα, μένετε φίλοι με τον άλλον? Κάνετε ο,τι κάνατε και πριν γίνει το "μοιραίο"?Συζητάτε όπως συζητούσατε?Αν και πολλές από τις γυναίκες, όχι μόνο ρίχνουν την ευγενέστατη χυλόπιτα, αλλά μετά μιλάνε με τον άμοιρο τον άνθρωπο για θέματα, όπως σεξ, εσώρουχα και πολλά άλλα τέτοια, έτσι απλά για να του τρέχουν τα σάλια του άλλου και να τρέχει από πίσω της, σα σκυλάκι. Γιατί κατά βάθος, οι περισσότερες αυτό θέλουν. Ένα σκυλάκι να τις κυνηγάει για να αυτοεπιβεβαιώνουν την ανωτερότητα τους και την ομορφιά τους. Αμ το άλλο..."Σε βλέπω σαν φίλο" Μα καλά...Με ποιον θα τα φτιάξεις? Με ποιον θα κάνεις σχέση? Με τον εχθρό σου???Όχι βέβαια...Σχέση θα κάνεις με κάποιον που ξέρεις, με κάποιον που έχετε μιλήσει, με κάποιον που έχετε μοιραστεί σκέψεις και στιγμές. ΌΧΙ με κάποιον που δε γνωρίζεις...Με κάποιον γνωστό σου, με κάποιον...φίλο σου!!! Μπορεί λοπόν το "οχι"¨σαν απάντηση να είναι σκληρό και άκαρδο, αλλά τουλάχιστον είναι αληθινό. Άλλωστε όπως λένε: η αλήθεια είναι σκληρή και πονάει, αλλά είναι αλήθεια! Θα μπορούσα να το τραβήξω κι άλλο το θέμα, αλλά αυτά που ήθελα να πω κυρίως, τα είπα...

Άρνηση...

Ο αέρας του χαϊδευε το πρόσωπο απαλά σαν μετάξι...Η αύρα της ατμόσφαιρας απλωνόταν γλυκά σε όλο του το κορμί...Οι σκέψεις του πολλές και ακαθόριστες...Τι είχε κάνει? Δε θυμόταν...Τώρα μπορούσε και έβλέπε πιο καθαρά...πλησίαζε...οι εικόνες άλλάζαν σε κλάσματα του δευτερολέπτου...ένα σκοτεινό πέπλο από αναμνήσεις μπλεγμένο με ανάμικτα συναισθήματα κάλυπτε όλο του το είναι...έκλαιγε ή μήπως η βροχή του μαστίγωνε το αποκρυσταλλωμένο χαμόγελο του?...πλησίαζε ακόμα περισσότερο...ένιωθε άναρχος, αθάνατος...κι όμως πλησίαζε...άκουγε φωνές, αγωνιώδεις κραυγές...ο δρόμος πια του φαινόταν πολύ κοντινός...και ξαφνικά κατάλαβε...η ταράτσα απ' όπου είχε πηδήξει δε γύριζε πίσω...

Fuck Trends

Πιστεύω πως όλοι ξέρουμε τη νέα μόδα των νέων, των εφήβων (κι εγώ νέος είμαι), που θέλει τα αγόρια να φοράνε ροζ μπλουζάκια και γενικά να ντύνονται όσο πιο χάλια - κατά την προσωπική μου άποψη - μπορούνε. Νέες μάρκες ξεπηδάνε συνέχεια βλ. Paul Frank κι αμέσως γίνονται τα πάντα ανάρπαστα...Από μπλούζες μέχρι βραχιολάκια πλαστικά που κάνουν 30 ευρώ το ένα (δε μιλάω για τα βραχιολάκια που έχουν βγει κατά της φτώχειας). Δηλαδή έλεος!!! Και να ήταν μόνο αυτά καλά θα ήτανε. Το άλλο το χειρότερο είναι το τσιγάρο...Ό καθένας πια καπνίζει και θεωρεί τον εαυτό του "κάποιον". Και όταν βλέπεις παιδιά δημοτικού να έχουν το τσιγάρο και να περπατάνε στο δρόμο, τότε είναι που σου γυρίζουν τα άντερα! Και φυσικά οι γκόμενες (στην πλειοψηφία τους) όχι μόνο δεν το θεωρούν μαλακία, αλλά τους αρέσει κιόλας. Τους αρέσει ο γκόμενος τους να ντύνεται με ροζ μπλουζάκια και πολύχρωμα κορδελάκια και να καπνίζει επιδεικτικά και πολλά άλλα. Άρα δεν είναι μόνο τα αγόρια που φταίνε...Είναι και οι κοπέλες που τους δίνουν σημασία. Αλλά και τι να περιμένεις από "χαζογκόμενες" που περνάνε τα βράδια τους σε club, στριμωγμένες με ένα ποτήρι στο χέρι (που ούτε καν είσαι σίγουρος ότι θα το πιεις όλο, γιατί δεν υπάρχει περίπτωση να μη σε σπρώξουν και να χυθεί) και χορεύουν το επικό Nightmare των MSG σε remix beatακι...Ελπίζω κάποια στιγμή αυτή η σκατομόδα να περάσει γιατί δε θα αντέξω για πολύ καιρό ακόμα να περιβάλλομαι από τέτοια άτομα. Κάτω ο trendyσμος και Fuck all Trends...

Moonromanticism

Φεγγάρι...Σελήνη...

Για τους παραδοσιακόυς λαόυς η Σελήνη αντιπροσώπευε πάντα τη σκοτεινή πλευρά της φύσης, την αόρατη όψη της. Την πνευματική όψη του φωτός μέσα στο σκοτάδι, την εσωτερική γνώση, το παράλογο, το διαισθητικό και υποκειμικό.
Έχει υμνηθεί από πολλούς, με χαρακτηριστικό παράδειγμα τους Pink Floyd, οι οποίοι μας μίλησαν για τη σκοτεινή πλευρά του φεγγαριου.
Εγώ απλά θέλω να εκφράσω τη δικιά μου άποψη γι αυτό το "ρομαντικό" άστρο...Τα βράδια κάθομαι στο παράθυρο και κοιτάζω επάνω.Εκεί που κυριαρχεί η ηρεμία, εκεί που όλα φαίνονται αναλλοίωτα. Κοιτάζοντας το φεγγάρι περνάνε δεκάδες σκέψεις, ή μάλλον όνειρα, από το μυαλό μου. Πόσες φορές ευχήθηκα να βρισκόμουν εκεί...Πόσα ποίηματα ή γενικά σκέψεις, έχω γράψει γι αυτή τη νύφη που μας φωτίζει με το ωχρό φως της τις νύχτες μας...Δεν νομίζω ότι είμαι ο μόνος που νίωθει έτσι...Μπορεί μέσα στη ρουτίνα της ζωής μας να έχουμε γίνει όλοι πεζοί, αλλά θέλω να πιστεύω ότι κάπου βαθιά μας, ένα κομμάτι του ρομαντισμού, έστω και μικρό, έχει μείνει ζωντανό, έτοιμο να αναδυθεί πάλι στην επιφάνεια...Και όπως έχει πει κάποιος "Σημάδεψε το φεγγάρι. Ακόμα κι αν δε το πετύχεις, θα προσγειωθείς ανάμεσα στ' αστέρια".