Φίλα με!

Μόλις συναντηθήκαμε και είπαμε το πρώτο "γεια" τα μάγουλά σου πήραν ένα ελκυστικό κόκκινο χρώμα. Σκεφτήκαμε που να πάμε και αποφασίσαμε να κάνουμε μια βόλτα στην αρχή και μετά θα βλέπαμε...Περπατήσαμε για λίγο χωρίς να ακουμπήσουμε ο ένας τον άλλον...Χωρίς να κάνουμε κάποια κίνηση ο ένας προς το κορμί του άλλου. Προχωρούσαμε τυπικά, μιλώντας απλά περί ανέμων και υδάτων και σχολιάζοντας τους πάντες και τα πάντα...Η συνέχεια ήταν πιο απελευθερωμένη, τα πρώτα γελάκια άρχισαν και τα πρώτα σκουντήματα έκαναν την εμφάνιση τους!Ένα παγκάκι βρέθηκε ελεύθερο στον δρόμο μας και δεν χάσαμε την ευκαιρία. Κάτσαμε εκεί και μπροστά μας η πόλη απλωνόταν σαν χαλί με φώτα. Τα πειράγματα τώρα έδιναν κι έπαιρναν και τα γέλια είχαν φτάσει σε "ικανοποιητικό" σημείο. Και οι δυο μας μέσα μας καταλαβαίναμε ότι κάτι γινόταν. Εγώ τουλάχιστον από την μεριά μου, ένιωθα να τραντάζεται όλο μου το είναι. Αισθανόμουν πανευτυχής που βρισκόμουν εκείνη την ώρα, σ'εκείνο το παγκάκι μαζί σου. Και το ίδιο πίστευα ότι αισθανόσουν κι εσύ...Το χέρι μου πια ακουμπούσε το δικό σου και τα μάτια μας έπαιζαν το δικό τους κυνηγητό-κρυφτό...Ο κόσμος που περνούσε από μπροστά μας, μου φαίνονταν σαν μίλια μακριά. Η παρουσία σου σκέπαζε τα πάντα...Το αστείο μου σ'έκανε και γέλασες. Σε κοίταξα στο στόμα και έμεινα για ακόμη μια φορά έκπληκτος με το πανέμορφο χαμόγελο σου. Και τότε σταμάτησες απότομα να γελάς και δύο λέξεις σου ξέφυγαν "Φίλα με"... Εκεί ήταν που σταμάτησαν όλα, ο χρόνος, η σκέψη, η καρδιά..."Τι με κοιτάς?Δεν άκουσες?" ήταν η επόμενη πρότασή σου!Όντως αυτό πίστεψα, δεν μπορεί να είχα ακούσει καλά!Και το πρόσωπο σου πλησίασε στο δικό μου, τα μάτια σου έφταναν ολοένα και πιο κοντά στα δικά μου και τότε τα χείλη μας ακούμπησαν!Το αίσθημα δεν ήταν πρωτόγνωρο, ήταν όμως καλύτερο από κάθε άλλη φορά. Αισθανόμουν τα χείλια σου σαν να μην τα ξαναέβλεπα ποτέ. Προσπαθούσα να κρατήσω κάθε δέκατο του δευτερολέπτου έτσι ώστε να μου μείνει για πάντα αυτή η γεύση, αυτή η μυρωδιά...Όλο μου το κορμί είχε παραδοθεί σε αυτές τις δύο γραμμές που σχηματίζουν το στόμα..."Είδες που άκουσες καλά?" μου πέταξες! Δεν μπορούσα να απαντήσω, τα λόγια δεν έβγαιναν, το μόνο που κατάφερα να ψελλίσω ήταν "Ναι..."


Κάπως έτσι έχω ονειρευτεί την έξοδο μας...