Untitled...

4:21 το ξημέρωμα...

Το σκοτάδι έχει απλώσει το πέπλο του και κυριαρχεί μέσα στο δωμάτιο, αλλά μία δέσμη φωτός αντιστέκεται...Το αρωματικό stick έχει ποτίσει την ατμόσφαιρα, με τον "μαστούρικο" καπνό του να διεισδύει στους αισθητήρες της μύτης κι απο κει στα εγκεφαλικά κύτταρα...Το άδειο ποτήρι ουίσκι έχει βοηθήσει κι αυτό στην δημιουργία ενός παράλληλου κόσμου...Ενός ονειρικού κόσμου, στον οποίον ό,τι θες γίνεται πραγματικότητα...Γυρίζω το κεφάλι και σε βλέπω ξαπλωμένη στο κρεβάτι, να αναπνέεις αργά και σταθερά. Το πανέμορφο πρόσωπο σου, γαλήνιο φωτίζεται από το λιγοστό φως...Αλλά δεν χρειάζεται φως για να λάμψει. Ακόμα και τώρα, η ακτινοβολία που εκπέμπεις βρίσκεται σε επαγρύπνηση...Κι εγώ ζηλεύω...Ανοιγοκλείνω τα μάτια μου και το κορμί σου έχει εξαφανιστεί...Είναι αυτός ο κόσμος, ο ονειρικός...Το πιστόλι είναι τώρα πια κολλημένο στον ουρανίσκο και παντού βασιλεύει μία τρομακτική ησυχία. Η μοναδική σφαίρα που βρίσκεται στον γεμιστήρα έχει προορισμό. Έχει προγραμματίσει την πορεία της και πλέον το μόνο που της απομένει είναι να της δώσουν το έναυσμα για την σύντομη κούρσα της...Ρίχνω μια τελευταία ματιά στο κρεβάτι και το δάχτυλο χαϊδεύει απαλά τη σκανδάλη...Η απόφαση πια δεν μπορεί να αλλάξει. "Τα πάντα πρέπει να γίνουν όπως είπαμε...Έτσι δεν είναι?" ρωτάω τον εαυτό μου, ο οποίος αδυνατεί να δώσει μια απάντηση από τον τρόμο γι αυτό που θα ακολουθήσει..."Τι φοβάσαι?Αφου το συμφωνήσαμε! Δεν έχει τελικά τα κότσια να το κάνεις, το ήξερα ότι την τελευταία στιγμή θα φοβηθείς...Δειλέ!" Αυτό ήταν...Είπα την κατάλληλη λέξη...Δεν ήμουν δειλός, όχι δεν ήμουν...Το δάχτυλο άρχισε να πιέζει τη σκανδάλη με αποφασιστηκότητα και τώρα πια όλα θα άλλαζαν...Η σφαίρα είχε αρχίσει το ταξίδι της και δεν είχε σκοπό να φρενάρει...
Το τελευταίο πράγμα που πρόλαβα να αντικρύσω ήταν η οθόνη του υπολογίστη...Ένα ανοιχτό παράθυρο και πάνω δεξιά μια φωτογραφία σου...και τα τελευταία λόγια...

ΕΓΩ: Σε αγαπώ...Σε αγάπησα...
ΕΣΥ: Τι λες παιδί μου? Ναι καλά...
ΕΣΥ: Γιατί δεν απαντάς?
ΕΣΥ: Που είσαι ρε?Έφυγες?
ΕΣΥ: Γκρρρρρρ!!!Απάντα!!!
ΕΣΥ: Με νευριάζεις...
ΕΣΥ: Καλά μη μιλας...Χέστηκα!

Θέλω να κάνω τόσα πολλά που δεν προλαβαίνω να κάνω τίποτα...

Φίλα με!

Μόλις συναντηθήκαμε και είπαμε το πρώτο "γεια" τα μάγουλά σου πήραν ένα ελκυστικό κόκκινο χρώμα. Σκεφτήκαμε που να πάμε και αποφασίσαμε να κάνουμε μια βόλτα στην αρχή και μετά θα βλέπαμε...Περπατήσαμε για λίγο χωρίς να ακουμπήσουμε ο ένας τον άλλον...Χωρίς να κάνουμε κάποια κίνηση ο ένας προς το κορμί του άλλου. Προχωρούσαμε τυπικά, μιλώντας απλά περί ανέμων και υδάτων και σχολιάζοντας τους πάντες και τα πάντα...Η συνέχεια ήταν πιο απελευθερωμένη, τα πρώτα γελάκια άρχισαν και τα πρώτα σκουντήματα έκαναν την εμφάνιση τους!Ένα παγκάκι βρέθηκε ελεύθερο στον δρόμο μας και δεν χάσαμε την ευκαιρία. Κάτσαμε εκεί και μπροστά μας η πόλη απλωνόταν σαν χαλί με φώτα. Τα πειράγματα τώρα έδιναν κι έπαιρναν και τα γέλια είχαν φτάσει σε "ικανοποιητικό" σημείο. Και οι δυο μας μέσα μας καταλαβαίναμε ότι κάτι γινόταν. Εγώ τουλάχιστον από την μεριά μου, ένιωθα να τραντάζεται όλο μου το είναι. Αισθανόμουν πανευτυχής που βρισκόμουν εκείνη την ώρα, σ'εκείνο το παγκάκι μαζί σου. Και το ίδιο πίστευα ότι αισθανόσουν κι εσύ...Το χέρι μου πια ακουμπούσε το δικό σου και τα μάτια μας έπαιζαν το δικό τους κυνηγητό-κρυφτό...Ο κόσμος που περνούσε από μπροστά μας, μου φαίνονταν σαν μίλια μακριά. Η παρουσία σου σκέπαζε τα πάντα...Το αστείο μου σ'έκανε και γέλασες. Σε κοίταξα στο στόμα και έμεινα για ακόμη μια φορά έκπληκτος με το πανέμορφο χαμόγελο σου. Και τότε σταμάτησες απότομα να γελάς και δύο λέξεις σου ξέφυγαν "Φίλα με"... Εκεί ήταν που σταμάτησαν όλα, ο χρόνος, η σκέψη, η καρδιά..."Τι με κοιτάς?Δεν άκουσες?" ήταν η επόμενη πρότασή σου!Όντως αυτό πίστεψα, δεν μπορεί να είχα ακούσει καλά!Και το πρόσωπο σου πλησίασε στο δικό μου, τα μάτια σου έφταναν ολοένα και πιο κοντά στα δικά μου και τότε τα χείλη μας ακούμπησαν!Το αίσθημα δεν ήταν πρωτόγνωρο, ήταν όμως καλύτερο από κάθε άλλη φορά. Αισθανόμουν τα χείλια σου σαν να μην τα ξαναέβλεπα ποτέ. Προσπαθούσα να κρατήσω κάθε δέκατο του δευτερολέπτου έτσι ώστε να μου μείνει για πάντα αυτή η γεύση, αυτή η μυρωδιά...Όλο μου το κορμί είχε παραδοθεί σε αυτές τις δύο γραμμές που σχηματίζουν το στόμα..."Είδες που άκουσες καλά?" μου πέταξες! Δεν μπορούσα να απαντήσω, τα λόγια δεν έβγαιναν, το μόνο που κατάφερα να ψελλίσω ήταν "Ναι..."


Κάπως έτσι έχω ονειρευτεί την έξοδο μας...

Αφιερωμένο...

Θέλω να σου γράψω...Να σου πω αυτά που θέλω, αλλά δεν γίνεται. Μας χωρίζουν πολλά, αλλά σε νιώθω τόσο κοντά μου!Περιμένω με ανυπομονησία. Ξέρεις τι... Δεν ξέρω πως, αλλά με κάνεις πολύ χαρούμενο...Ή μάλλον ξέρω, γιατί είσαι αυτό που είσαι. Ποτέ σου μην αλλάξεις...ποτέ!Θα κερδίσεις πολλά έτσι, γιατί το αξίζεις. Αξίζεις πολλά περισσότερα από αυτά που θα σου δοθούν!Μπορεί να μην το ξέρεις εσύ, αλλά το ξέρω εγω. Είσαι ξεχωριστή κι αυτό φαίνεται, το δείχνεις χωρίς να το επιδιώκεις...Ίσως αυτό είναι που σε κάνει τόσο γλυκιά...Ίσως και όχι. Αυτήν την στιγμή το μόνο που θέλω είναι να ήμουν μαζί σου...Απλά να σ'είχα δίπλα μου και να σε κοιτάω, στη συνέχεια να σε πάρω αγκαλιά και να σε κρατήσω εκεί...Μέσα στα χέρια μου...Και να σε κρατούσα εκεί, να σε μύριζα, να σε ένιωθα...Αυτό, τίποτα άλλο! Φιλιά...