Loneliness inside...

Καθόταν μπροστά από την οθόνη του υπολογιστή, αλλά κοιτούσε το απόλυτο κενό...Τα χέρια του, στο πληκτρολόγιο, αλλά η σκέψη αλλού, κάπου ακαθόριστα, απροσδιόριστα, σπασμένη, κομματιασμένη, σαν κι αυτόν, σαν τη ψυχή του...Ψυχή και σκέψη είχαν γίνει για μια στιγμή ένα και μετά μεταλλάχθηκαν σε θρύψαλλα που κείτονταν νεκρά γύρω του...Θεώρησε πολύ δύσκολο, έως αδύνατο, να προσπαθήσει να τα μαζέψει και να τα ξανακολλήσει...Και να το έκανε αυτό, ποτέ δεν θα ήταν όπως πρίν, στην εντέλεια...Ποτέ...Θα υπήρχαν ραγίσματα, γρατζουνιές, κενά...Ποτέ όπως πρίν...Ένιωθε χαμένος, τα δάχτυλα του άρχισαν να πατάνε πλήκτρα, χωρίς να θέλουν να πουν κάτι...Δεν έγραφε το μυαλό του, έγραφε το μέσα του, έγραφε ο εσωτερικός του πόνος, ο εσωτερικός του φουρτουνιασμένος ωκεανός έψαχνε για ένα απάγγειο...Η λέξη ΒΟΗΘΕΙΑ σχηματίστηκε στην οθόνη...Ανταπόκριση πουθενά...Όσο και να φώναζε, όσο και να ούρλιαζε, όσες φορές και να επαναλάμβενε τη λέξη, κανείς δεν θα τον άκουγε...Κανείς δεν θα ήταν εκεί για να τον ακούσει...Ποτέ κανείς δεν ήταν εκεί γι αυτόν!
Κοίταξε την οθόνη και σκέφτηκε να την σβήσει...Δίστασε...Ήλπιζε ότι κάποιος θα εμφανιζόταν, κάποιος που θα του έδινε το χέρι του, να τον τραβήξει από τον βούρκο, από την άβυσσο...Ήλπιζε ότι θα φανεί αυτή...Την περίμενε...Αυτή, τον είχε ζωντανέψει...Του χάρισε ζωή, πνοή, νόημα...Ήταν απλά η εναυσματοδότρια του, ο αφέτης που πάτησε τη σκανδάλη και τον έκανε να ξεκινήσει να τρέχει στην κούρσα που ονομάζεται "ΖΩΗ"...Μέχρι τότε περπατούσε...πολλές φορές σερνόταν...Τώρα είχε αρχίσει να τρέχει, να περνάει τα εμπόδια και να αφήνει τα πάντα και τους πάντες πίσω του...Και ενώ όλα έδειχναν πως θα κατάφερνε να συνεχίσει με τον ίδιο ενθουσιασμό και τον ίδιο ρυθμό, ξαφνικά ένα εμπόδιο, αναδύθυηκε από το πουθενά, σαν βγαλμένο επίτηδες από τους αντιπάλους του...τα χασε...δεν μπόρεσε να το υπερπηδήσει, δεν είχε τη δύναμη...σκόνταψε, έπεσε και σύρθηκε...Είχε επιστρέψει...κι αυτή πουθενά...Ούτε στα όνειρα του δεν ερχόταν πια, μισούσε τα όνειρα του χωρίς αυτήν...Δεν ήθελε να βλέπει όνειρα, δεν είχαν αξία αφού εκείνη δεν έπαιζε κάποιο ρόλο μέσα σε αυτά, έστω κομπάρσου...Πως θα τελείωνε?...Θα τελείωνε?Δεν ήξερε, δεν ήθελε να μάθει...Δεν θα άντεχε να ξέρει...Θυμόταν αυτό που του χε πει και γέλασε..."Αγάπη δεν είναι δύο άνθρωποι να κοιτάζουν ο ένας τον άλλο, αλλά να κοιτάνε και οι δύο μαζί προς την ίδια κατεύθυνση"...Γέλασε γιατί πια συνέβαινε το άκρως αντίθετο...Όχι μόνο δεν κοίταζε ο ένας τον άλλον, αλλά οι κατευθύνσεις τους, βρίσκονταν σε εντελώς αντίθετη φορά...Γιατι ήρθαν έτσι?Γιατί κράτησε τόσο λίγο...? Η λέξη που είχε πλητρολογήσει προηγουμένως, ήταν η τελευταία του...Δεν θα ξανάγραφε, τίποτα και πουθενά...Δεν ήθελε άλλωστε...Δεν του χρειαζόταν...Εξάλλου ο χρόνος είχε ήδη αρχίσει να μετράει αντίστροφα...Δεν του έμεναν παρα λίγα λεπτά ή όπως προτιμούσε, δεν του έμεναν παρά μερικά δευτερόλεπτα...Πάντα ήθελε να μιλάει για τα μικρά πράγματα...Αυτά που έδιναν αξία στην ζωή...Όχι στη δική του, η ζωή του είχε μικρή αξία...όσο ένα κουτί ασπιρίνες...Γι αυτό προτίμησε να την τελείωσει έτσι...Να την πουλήσει, ακριβώς όσο έκανε...
Καθόταν μπροστά από την οθόνη του υπολογιστή...