Folter

Η σκοτεινή χρυσόσκονη που δεν λαμπύριζε πια, είχε γεμίσει ανησυχίες το άδειο του μυαλο, σκόρπιζε στάχτες ολόγυρα του, δημιουργώντας ένα σάβανο...μια προστασία...Τα μαυρα αστερια που ειχαν βυθιστεί βαθιά στη γη αντικατόπτριζαν το είναι του, η βουβή μουσική από τον πάτο της θάλασσας ψιθύριζε αναστεναγμούς και μοιρολόγια...ένα δημιούργημα μίσους... μια σκιά στο κελάρι του στοιχειωμένου πύργου...ένα αραχνούφαντο πέπλο που σκέπαζε τη θλίψη του...Το καμμένο χαρτί, η σκισμένη κουρτίνα, τα ξεσκισμένα του ρούχα, τα θρύψαλλα, συνεχόμενες πισώπλατες μαχαιριές, αλληλοσπαραγμοί στον καθρέφτη...η αφήγηση του παραμυθιού του, φαινόταν στον ίδιο του τον εαυτό δύσκολη, καθώς ο ήλιος σήμαινε το τέλος μιας ακόμη υποχθόνιας ημέρας...ένα ακόμη μέρος του είχε χαθεί...μια ακόμη καρδιά κι ένα ακόμη δάκρυ είχαν θαφτεί κάτω από τα χώματα της ουράνιας επίκλήσης...Αστρικά ταξίδια προς το άπειρο, προσευχές στο άγνωστο συντελούσαν το μοτίβο της κατακρεουργημένης ψυχικής του "υγείας"...Ο πίνακας που στιφογύρναγε στον τοίχο τον χλεύαζε...τον έφτυνε, ενώ τα άδεια κηροπήγεια στέκονταν φρουροί μπροστά από την πύλη της κολάσεως...οι δείκτες του ρολογιού μανιωδώς έκαναν αγώνα δρόμου για να πιάσει ο μεγάλος τον μικρό...και μετά...ο μικρός τον μεγάλο...η καρέκλα συνέχιζε να γυρίζει γύρω από τον εαυτό της σε κατάσταση ντελίριου, ενώ οι ιδρωμένοι τοίχοι στάζοντας ματωμένα δάκρυα έκλειναν βασανιστικά προς το μέρος του...Αποφάσισε να διαγράψει το παρελθόν του και να το δημιουργήσει από την αρχή...μέσα από τις σκισμένες σελίδες του ημερολόγίου του θα γινόταν θέμα συζήτησης, ανάμεσα σε παρέες, σε δημιουργούς του χθες και σε ιστορίες του σήμερα...Μόνο που το παρελθόν του δεν θα έσβηνε ποτέ από μπροστά του, θα υπήρχε πάντα μέσα του...να του επαναφέρει στον εκτρωμένο εγκέφαλο του τις πληγές και τις μάστιγες που είχε προκαλέσει...που του είχαν προκαλέσει...Δεν θα τελείωνε ποτέ...Η ικεσία θα συνεχιζόταν επ' άπειρο, ενώ το ατέρμονο εφιαλτικό βασανιστήριο θα τρυπούσε τις κόγχες των ματιών του και τα τύμπανα των αυτιών του θα έβγαζαν καταραμένα ουρλιαχτά μελανιάζοντας τα κύτταρα του...Από το στόμα του συρματοπλέγματα έρποντας θα έσκιζαν την φιδίσια γλώσσα του και ξυράφια θα έπαιζαν πάνω στο σώμα του γράφοντας τις παρτιτούρες για την δικιά τους συμφωνία...Δεν θα τελείωνε ποτέ...