Angelic...

Είχε ξαπλώσει στο κρεβάτι και προσπαθούσε να κοιμηθεί...Είχε κλείσει τα μάτια και από το μυαλό του περνούσαν όλα τα γεγονότα που συνέβησαν την μέρα που πέρασε...Το ραντεβού με την κοπέλα του, η σχολή, η δουλειά...Αυτά όμως άνηκαν ήδη στο παρελθόν. Του ήταν δύσκολο να κοιμηθεί, δεν ένιωθε καλά, κάτι μέσα του, του φώναζε...Όση ήρεμη ήταν η νύχτα, τόσο "φασαρία" επικρατούσε μέσα του. Κάτι θα συνέβαινε, το ήξερε...Στριφογυρνούσε μέσα στα παπλώματα, σαν να φοβόταν, σαν να ένιωθε μια ξένη παρουσία μέσα στο δωμάτιο...Σαν κάτι να τον περιέβαλε. Και τότε άκουσε..Δίπλα από το κρεβάτι του, μία ανάσα κι ένα πνιχτό χαμογελάκι...Έμεινε ακίνητος, η αναπνοή του κόπηκε και η καρδιά του είχε αναπτύξει τρελές ταχύτητες, τόσο που πίστεψε ότι θα ξεκόλλαγε από το σώμα του...Το γελάκι ακούστηκε ξανά και ένας αέρας τον διαπέρασε...Είχε φύγει από δίπλα του. Ή τώρα ή ποτέ είπε στον εαυτό του..Βγήκε από τα σκεπάσματα, έφτασε στον διακόπτη και το σκοτάδι κρύφτηκεπίσω από τις γωνίες, δίνοντας στη θέση του στο φως που έκανε τύφλωσε τα μάτια του για λίγα δευτερόλεπτα...Προσπάθησε σιγά σιγά να τα ανοίξει και τότε είδε...Ακριβώς απέναντί του, ένα 5χρονο αγοράκι με ξανθές μπούκλες και αγγελικό πρόσωπο κι ένα χαμόγελο χαραγμένο στα χείλη του, καθισμένο στο πάτωμα να τον κοιτάει κατάματα! Πλειάδα συναισθημάτων τον βομβάριδσαν αστραπιαία...Απορία, φόβος, έκπληξη...Τι δουλειά είχε στο δωμάτιο του, ένα μικρό παιδάκι?

-Γεια σου, κατάφερε να ξεστομίσει...
-Χιχι!
-Εεε...Πως σε λένε?
-Χιχι...Ξέρεις...
-Όχι δεν ξέρω!Από κι ως που να ξέρω?
-Ξέρεις...Το νιώθεις μέσα σου..Το ένιωθες όλη την ημέρα, το ένιωθες τώρα που είχες ξαπλώσει...ξέρεις!
-Με μπερδεύεις, που με ξέρεις?Που ξέρεις τι νιώθω?Που είναι οι γονείς σου?
- Δεν έχω γονείς...Σε ξέρω, πολύ καλά.
-Με τρομάζεις.Από που έρχεσαι?
-Από πολύ μακριά...Πολύυυυ μακριά...
-Με τρομάζεις...
-Δε θα 'πρεπε. Χιχιχι!
-Τι θες από μενα?
-Χιχιχι...
-Λέγε τι θες από μένα?
-Ξέρεις...Όλοι έτσι φέρονται στην αρχή...Μετά, μαθαίνουν!
-Μαθαίνουν?Τι?
-Ποιος είμαι...
-Τι είσαι τέλος πάντων???
-Δώσε μου το χέρι σου...Μη φοβάσαι...Ένα μικρό παιδάκι είμαι, δεν μπορώ να σε πειράξω...Δώσε μου το χέρι σου και θα μάθεις ποιος είμαι.

Πλησίασε σιγά σιγά κι άπλωσε το χέρι του φένοντας το δίπλα στην μικροσκοπική παλάμα του παιδιού...Τα χέρια τους, ενώθηκαν και είδε...Ένιωσε...Κύματα ενέργεια τον διαπέρασαν...Φωνές...Άνρωποι...Κι ένας χώρος και στη μέση ένα ξύλινο κατασκεύασμα...Ένα φέρετρο!Έσκυψε να δει και είδε τον εαυτό του...Μέσα στο φέρετρο, ξαπλωμένο, ακίνητο, άσπρο...Τράβηξε το χέρι του μακριά από του παιδιού και κόλλησε στον τοίχο έντρομος!Το παιδάκι χαμογέλασε και είπε...
-Τώρα κατάλαβες...
-Είσαι ο........?
-Ναι...Αυτός...Και τώρα ξέρεις τι σε θέλω..
-Μα δεν γίνεται, δεν μπορεί...Όχι από τώρα...Είναι νωρίς!
-Κι όμως, γίνεται και δεν μπορείς να κάνεις τίποτα να το αλλάξεις...Χιχιχι!
-Δηλαδή.........Αυτό ήταν?
-Ναι!Πιάσε το χέρι μου και πάμε. Δεν υπάρχει λόγος να αντιστέκεσαι...Κανένας!
-...Ώστε ως εδώ.
-Ως εδώ...Πάμε!