Ένα όνειρο που έγινε πραγματικότητα...

Κυριακή 5:30 το απόγευμα. Είμαι με τον κολλητό μου και την μάνα του στην είσοδο του Terra Vibe έτοιμοι να μπούμε μέσα για να ζήσουμε αυτό που περιμέναμε εδώ και 3 περίπου μήνες. Τη συναυλία του frontman των Pink Floyd, Roger Waters...Το show όπως είχε ανακοινωθεί θα άρχιζε στις 9:30. Είχαμε προμηθευτεί τα εισιτήρια των 100 ευρώ, που αντιστοιχούσαν σε θέσεις VIP. Κάτι παγκάκια στα αριστερά, όπως βλέπαμε τη σκηνή. Τελικά αποδείχτηκαν καλά , αφού κάτω γινόταν χαμός και έπεφτε πολύ σπρωξίδι. Η ώρα περνούσε βασανιστικά αργά και ξαφνικά στις 9:05 βλέπουμε τον Waters και την μπάντα του να ανεβαίνουν στη σκηνή..Το τι ακολούθησε είναι απερίγραπτο. O Roger στα ελληνικά λέει :"Έτοιμοι? Παμεε", και οι πρώτες νότες του In The Flesh βγήκαν από τις κιθάρες κάνοντας μας όλους να ανατριχιάσουμε. Τα θεαματικά εφέ είχαν αρχίσει ήδη τον τρελό χορό τους και όλοι μας είχαμε μείνει άφωνοι με την εκτέλεση του τραγουδιού. Στη συνέχεια, ο Waters πήρε ένα σκαμπό, την κιθάρα του και ερμήνευσε το Mother. Άψογη εκτέλεση με τη φωνή του Roger να συνδυάζεται καταπληκτικά με την μελωδία. Το Set The Controls For The Heart Of Sun είχε σειρά. Η μπάντα το απέδωσε τέλεια και όλοι μας είχαμε μαγευτεί από τα πρώτα λεπτά της συναυλίας. Μετά, το πασίγνωστο Shine On You Crazy Diamond. Έπαιξαν τα part 2-5, με φωτογραφίες του Syd Barrett (πρωτεργάτη του συγκροτήματος) να κάνουν την εμφάνισή τους στο video wall. Have A Cigar στη συνέχεια και όι περισσότεροι άναψαν μπάφους με αποτέλεσμα να βρωμίσει ο τόπος. Όσο για το τραγούδι ήταν μία καταπληκτική εκτέλεση...Για το επόμενο τραγούδι δε χρειάζεται να πούμε πολλά, Wish You Were Here. Από τα πιο γνωστά κομμάτια των Floyd, όλο το κοινό τραγουδούσε με μια φωνή, ενώ ο Waters το ερμήνευσε με συναίσθημα, πράγμα που μας συγκίνησε όλους. Το μενού στη συνέχεια περιελάμβανε το Southampton Dock και το Fletcher Memorial Home. Τέλεια βιντεάκια έπαιζαν πίσω και ειδικά στο Fletcher, το οποίο έχει πολιτική διάσταση , όπου έδειχνε πυροβολημένες φωτογραφίες των Μπους και άλλων "τρομοκρατών" έπαισε χειροκρότημα για τους στίχους και για τις εικόνες του Waters...Το Perfect Sense pt 1&2 ήταν απίστευτα εκτελεσμένα. O Θεός τα έδωσε όλα βγάζοντας περρίσιο συναίσθημα!Ακολούθησε ένα καινούριο τραγούδι του Waters, το οποίο οι περισσότεροι δεν το ξέραμε. Leaving Beirut ο τίτλος του και είναι αυτοβιογραφικό, αφού μιλάει για μια αραβική οικογένεια που φιλοξένησε τον Waters όταν στα 17 του αποφάσισε να ταξιδέψει στη Μέση Ανατολή, περνώντας και από Ελλάδα. Πίσω έπαιζε η ιστορία σε μορφή cartoon, γράφοντας όλα τα λόγια...Δάκρυα κύλησαν στα μάτια μου διαβάζοντας τους στίχους και σίγουρα η μουσική βοηθούς πολύ!Τελευταίο κομμάτι για το πρώτο μέρος, το Sheep. Καταπληκτική εκτέλεση με πολλά εφέ και φωτιές να ξεπηδάνε από τα πλάγια της σκηνής.

20 λεπτά διάλειμμα!Σε λίγο θα ζούσαμε το όνειρο...

Περιμέναμε όλοι ανυπόμονα και ξαφνικά ακούγεται η καρδιά του Dark Side Of The Moon...Ξέσπασα σε δάκρυα, ακούγοντας τα πρώτα ηχοχρώματα του Speak to Me και στη συνέχεια το Breath. Δεν το πίστευα...Το On The Run ήταν απλά Α-ΠΙ-ΣΤΕΥ-ΤΟ. Time στη συνέχεια και οι ήχοι και το βίντεο των ρολογιών χτυπάνε κατευθείαν στη ψυχή....Ρεσιτάλ μουσικής με τους κιθαρίστες να παίζουν καταπληκτικά. Το επόμενο κομμάτι, The Great Gig In The Sky...Περίμενα να δω πως θα είναι τα γυναικεία φωνητικά. Έχοντας δει και άλλες συναυλίες του Waters, περίμενα ότι θα ήταν απλά καλά...Αλλά αυτό που άκουσα ήταν μοναδικό. Δεύτερη φορά ξέσπασμα...Η Carol Kenyon έδωσε ρέστα ερμηνέυοντας αυτόν τον ύμνο!Συνέχεια είχε το Money. Λεφτά ακούγονταν να πέφτουν από παντού. ΤΕΛΕΙΟ!Μετά, Us and Them και Any Colour You Like. Και τα δύο καταπληκτικές εκτελέσεις με την ενδιάμεση αλλαγή να γίνεται απίστευτα καλά. H κομματάρα που λέγεται, Brain Damage ακολουθούσε κα τέλος το Eclipse...Και όλοι να έχουμε μέινει άφωνοι! Αυτό ήταν? Ευτυχώς όχι. O Waters με την μπάντα ξαναβγήκαν και εκεί έγινε Ο χαμός...Happiest Days Of Our Lives και Another Brick In The Wall pt 2 έκαναν τον κόσμο να πραληρεί και να τραγουδάει με όση δύναμη είχε "Hey teacher..leave the kids alone"...Συγκίνηση!Σειρά είχε το Vera, το οποίο το είπε μισό-μισό με το Bring The Boys Back Home!Και η στιγμή που όλοι περιμέναμε. COMFORTABLY NUMB. Ο ύμνος των ύμνων...Συναίσθημα, κλάμα, ρίγη...Το σόλο στο τέλος μπορεί να μην ήταν σαν του Gilmour, αλλά σίγουρα άξιζε πολλά χειροκροτήματα.Τέλος!Αυτο ήταν!Στο δρόμο της επιστροφής προσπαθούσα να συνειδητοποιήσω τι ακριβώς έζησα, αλλά μέχρι σήμερα δεν έχω κάνει πρόοδο. Έχω μείνει εκεί, εκεί που ο όρος μουσική και show γίνονται ένα, εκεί που η ψυχή ανασταίνεται, εκεί που ο Waters μας εξιλέωσε όλους...Μακάρι να μην τελείωνε ποτέ αυτή η συναυλία. Ήταν ένα όνειρο που έγινε πραγματικότητα και τώρα πια θα μείνει η ανάμνηση για πάντα...Roger σε ευχαριστώ πραγματικά!