Rebirth...

Tο άφησα για πολύ καιρό το blog ανέγγιχτο και αράχνιασε...

Λέω να κάνω μια καινούρια αρχή...Ελπίζω να πετύχει!

Folter

Η σκοτεινή χρυσόσκονη που δεν λαμπύριζε πια, είχε γεμίσει ανησυχίες το άδειο του μυαλο, σκόρπιζε στάχτες ολόγυρα του, δημιουργώντας ένα σάβανο...μια προστασία...Τα μαυρα αστερια που ειχαν βυθιστεί βαθιά στη γη αντικατόπτριζαν το είναι του, η βουβή μουσική από τον πάτο της θάλασσας ψιθύριζε αναστεναγμούς και μοιρολόγια...ένα δημιούργημα μίσους... μια σκιά στο κελάρι του στοιχειωμένου πύργου...ένα αραχνούφαντο πέπλο που σκέπαζε τη θλίψη του...Το καμμένο χαρτί, η σκισμένη κουρτίνα, τα ξεσκισμένα του ρούχα, τα θρύψαλλα, συνεχόμενες πισώπλατες μαχαιριές, αλληλοσπαραγμοί στον καθρέφτη...η αφήγηση του παραμυθιού του, φαινόταν στον ίδιο του τον εαυτό δύσκολη, καθώς ο ήλιος σήμαινε το τέλος μιας ακόμη υποχθόνιας ημέρας...ένα ακόμη μέρος του είχε χαθεί...μια ακόμη καρδιά κι ένα ακόμη δάκρυ είχαν θαφτεί κάτω από τα χώματα της ουράνιας επίκλήσης...Αστρικά ταξίδια προς το άπειρο, προσευχές στο άγνωστο συντελούσαν το μοτίβο της κατακρεουργημένης ψυχικής του "υγείας"...Ο πίνακας που στιφογύρναγε στον τοίχο τον χλεύαζε...τον έφτυνε, ενώ τα άδεια κηροπήγεια στέκονταν φρουροί μπροστά από την πύλη της κολάσεως...οι δείκτες του ρολογιού μανιωδώς έκαναν αγώνα δρόμου για να πιάσει ο μεγάλος τον μικρό...και μετά...ο μικρός τον μεγάλο...η καρέκλα συνέχιζε να γυρίζει γύρω από τον εαυτό της σε κατάσταση ντελίριου, ενώ οι ιδρωμένοι τοίχοι στάζοντας ματωμένα δάκρυα έκλειναν βασανιστικά προς το μέρος του...Αποφάσισε να διαγράψει το παρελθόν του και να το δημιουργήσει από την αρχή...μέσα από τις σκισμένες σελίδες του ημερολόγίου του θα γινόταν θέμα συζήτησης, ανάμεσα σε παρέες, σε δημιουργούς του χθες και σε ιστορίες του σήμερα...Μόνο που το παρελθόν του δεν θα έσβηνε ποτέ από μπροστά του, θα υπήρχε πάντα μέσα του...να του επαναφέρει στον εκτρωμένο εγκέφαλο του τις πληγές και τις μάστιγες που είχε προκαλέσει...που του είχαν προκαλέσει...Δεν θα τελείωνε ποτέ...Η ικεσία θα συνεχιζόταν επ' άπειρο, ενώ το ατέρμονο εφιαλτικό βασανιστήριο θα τρυπούσε τις κόγχες των ματιών του και τα τύμπανα των αυτιών του θα έβγαζαν καταραμένα ουρλιαχτά μελανιάζοντας τα κύτταρα του...Από το στόμα του συρματοπλέγματα έρποντας θα έσκιζαν την φιδίσια γλώσσα του και ξυράφια θα έπαιζαν πάνω στο σώμα του γράφοντας τις παρτιτούρες για την δικιά τους συμφωνία...Δεν θα τελείωνε ποτέ...

spätes Herz

Έξω από το παράθυρο κυριαρχούσε η μαυρίλα, το σκοτάδι, η μουντάδα...Η βουβή βροχή έπεφτε δημιουργώντας μια υδάτινη κουρτίνα που κάλυπτε τα πάντα...Τα καιρικά φαινόμενα έδειχναν να συμβαδίζουν με την ψυχική του κατάσταση...Ήταν ένα είδος παρηγοριάς θα μπορούσε να πει κανείς. Αρκούσε όμως για να τον κάνει καλά; Κοιτούσε το κενό και το μόνο που σκεφτόταν ήταν ο πόνος και μαζί και η θλίψη που του προκάλεσαν τα πρόσφατα γεγονότα...Το μυαλό του λειτουργούσε σαν σελίδα ημερολογίου εκείνη την ώρα...

«Η καρδιά μου ξεριζώθηκε...Έσκισε τα σπλάχνα μου, σύρθηκε κάτω από τα σκεπάσματα, χώθηκε κάτω από τη χαραμάδα της πόρτας, κατρακύλησε τις σκάλες, έψαξε να σε βρει και τελικά κατέληξε κουρνιασμένη στο πλάι σου...Στο πλευρό της δικιάς σου καρδιάς, η οποία ήταν στη θέση της...ακούνητη...συνέχιζε τη δουλειά για την οποία είχε προοριστεί. Μόνο η δικιά μου αποφάσισε να παρεκκλίνει από την πορεία της...Αποφάσισε να πάρει έναν καινούριο, άγνωστο δρόμο με άγνωστα εμπόδια και άγνωστη κατάληξη...Είχε όμως μαζί του συνοδοιπόρο την ελπίδα...Την ελπίδα ότι όλο αυτό θα έβγαζε κάπου...Ότι δεν ήταν ένας άδικος αγώνας...Ξαπλωμένη, προσπαθούσε με κάθε τρόπο να εισχωρήσει στα έγκατα της δικιάς σου καρδιάς...Χωρίς χάρτη, χωρίς οδηγίες...Ακόνισε τα μαχαίρια της για να μπορέσει να ανοίξει δρόμο κομματιάζοντας κάθε τι που θα έμπαινε μπροστά της. Να δημιουργήσει έναν δρόμο, ή έστω ένα «χωμάτινο» μονοπάτι που θα οδηγούσε στο «Ελ Ντοράντο», που ποθούσε τόσο πολύ! Δέρμα, φλέβες, αίμα...Όλα φαίνονταν ασήμαντα μπροστά στον ιερό γι αυτήν σκοπό...Η δικιά της «Τζιχάντ» θα έφτανε στο τέλος μόνο στο...τέλος!
Πλέον το ένιωθε...Μετά από υπερπροσπάθεια βρισκόταν κοντά...Ένιωσε ένα ζεστό κύμα χαράς να την πλημμυρίζει. Απέμενε μόνο μια τελευταία κλειδωμένη πόρτα...Δεν ήταν τίποτα μπροστά στα προηγούμενα...Πήρε φόρα, έσπασε την πόρτα και βρέθηκε στο δωμάτιο, όπου υποτίθεται ότι θα βρισκόταν το «βραβείο» του...Ένας άδειος, παγωμένος, σκοτεινός χώρος είχε πάρει τη θέση του - μια φορά κι έναν καιρό - ζεστού παλατιού που καλωσόριζε τον κάθε επισκέπτη...Το μόνο που απέμενε τώρα ήταν ένα χαρτάκι πεταμένο σε μια γωνία σαν σκουπίδι και μια λέξη... «Άργησες...».
Η καρδιά μου υιοθέτησε την παγωνιά που βρήκε στο αραχνιασμένο εκείνο δωμάτιο...Την έκανε παιδί της, σπλάχνο της και δεν πρόκειται να την αποχωριστεί ποτέ ξανά...Δεν πρόκειται να αναμοχλεύσει πλέον το παρελθόν και ούτε να νοσταλγήσει τις ζεστές ημέρες που χτυπούσε για κάποιον απώτερο σκοπό και όχι απλά για να με κρατήσει εν ζωή...Την πλήγωσες ανεπανόρθωτα...Δεν άργησε...Έκανε όσο πιο γρήγορα μπορούσε...Εσύ είχες βάλει τα εμπόδια...Εσύ δεν την άφησες να φτάσει πιο γρήγορα στον τερματισμό...Εσύ φταις...Εσύ εξ' αρχής...ΕΣΥ...Σε μισώ...»

Scars...

"Τρόποι για να προστατέψεις την καρδιά σου από φυσικές αρρώστιες υπάρχουν πολλοί...Γυμναστική, υγιεινή διατροφή και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλα πράγματα...Ένας γαμημένος τρόπος για να την προστατέψεις από τα σημάδια που σου αφήνουν οι γρατζουνιές από τα νύχια του έρωτα γιατί δεν έχει βρεθεί;" Αυτή η σκέψη στριφογύριζε σαν σκοτεινή δίνη, έτοιμη να τον καταπιεί, μέσα στο κεφάλι του! Για ακόμη μια φορά προσπαθούσε να μαζέψει τα θρυμματισμένα κομμάτια και για πολλοστή φορά θα προσπαθούσε να τα κολλήσει ένα προς ένα. Το μόνο σίγουρο είναι ότι ποτέ δεν θα ήταν όπως παλιά! Γιατί η καρδιά είναι σαν το γυαλί...Δεν ξανακολλάει, οι ρωγμές φαίνονται, υπάρχουν, πληγώνουν...Ήταν σίγουρος ότι είχε βρει αυτό που έψαχνε...Μέσα από συζητήσεις και συνδιαλέξεις είχε καταλάβει ότι αυτό το άτομο θα έπαιζε κάποιο σημαντικό ρόλο στη ζωή του...Το ίδιο πίστευε κι εκείνο, ή τουλάχιστον έτσι έλεγε!Ο ρόλος τελικά αποδείχτηκε...ρόλος κομπάρσου, και κακού κομπάρσου, από αυτούς που εμφανίζονται για λίγα δευτερόλεπτα να μεταφέρουν ένα κακό μήνυμα και μετά εμφανίζονται μόνο στους τίτλους τέλους κάτω κάτω...Αλλά το στίγμα του το άφησε, έκανε αισθητή την παρουσία του και δύσκολα θα ξεχαστεί...Πολύ δύσκολα...Η γρατζουνιά που έκανε αποδείχθηκε αρκετά βαθιά και δύσκολα θα επουλωθεί!Γιατί το θέμα ήταν ότι δεν ήταν άμεση, αλλά αργή και επώδυνη...Δεν ήταν μια κι έξω!Όχι...Ξεκίνησε σαν χάδι, σαν απαλό άγγιγμα, αλλά το νύχι άρχιζε σιγά σιγά να μπήγεται όλο και πιο βαθιά, ώσπου με μια απότομη κίνηση έσκισε το περίβλημα, δημιουργώντας ένα κόκκινο ρυάκι...Ένα ρυάκι που περιείχε συναισθήματα, σκέψεις, ελπίδες και όνειρα!Και τα έβλεπε εκεί, να ξεχύνονται, να κυλάνε μακριά από αυτόν...Προσπάθησε όμως να καλύψει αρχικά με το χέρι του την πληγή έτσι ώστε να παραμείνουν κάποια από όλα αυτά που ένιωθε μέσα εκεί...να τα κρατήσει ζωντανά, έστω και την τελευταία στιγμή...Το κατάφερε...Και? Η ζημιά είχε γίνει...

Ανοίξαμε και σας περιμένουμε...

Με την φίλτατη Bliss δημιουργήσαμε το Fucked Up Generation και περιμένουμε επισκέψεις! ;)

No one can escape from Tag Virus...

Κι εκεί που έλεγα ότι γλίτωσα την ίωση που κυκλοφορεί αυτόν τον καιρό με το φονικό όνομα "Ταγκάρισμα" ήρθε όχι ένας, αλλά δύο συνάδελφοι bloggers να με "ταγκάρουν"...Η κυρία bereniki και η κυρία Terrangirl...Τώρα αν πω ότι τις ευχαριστώ κι ότι είμαι ευγνώμων για αυτό θα πω ψέματα...Ποτέ δεν μ'αρεσαν τα chain letters και γενικότερα αυτά που έχουν συνέχεια...Αλλά επειδή δεν θέλω να γίνομαι σπαστικός θα το κάνω...Αν και θα το κάνω πολύ σύντομα και περιεκτικά!

1. Είμαι χαδιάρης...Μ'αρέσει να με χαιδεύουν και να μου μιλάνε γλυκά...(:$)

2. Μ'αρέσει η βροχή και γουστάρω πολύ όταν βρέχει να ακούω ήρεμα τραγούδια και να κοιτάω από το παράθυρο...

3. Θέλω να αρχίσω γερμανικά...(Αφορμή ήταν οι Rammstein αλλά γενικότερα μ'αρέσουν σαν γλώσσα)

4. Μ'αρέσει να γράφω καταθλιπτικά για θανάτους, έρωτες, θρήνους, αλλά στη ζωή μου είμαι σχετικά χαρούμενο άτομο...Ειδικά σε παρέα, είμαι η ψυχή της... (Άλλο ένα και τελειώσαμε)

5. Ενθουσιάζομαι σχετικά εύκολα και μου την σπάει πολλές φορές γιατί φρικάρω χωρίς λόγο και νιώθω ότι πονάω, χωρίς να αξίζει! (Τέλος!!!!!!!)

Οι επόμενοι θα είναι: urban-tulip, fragile, no way out, see you on the dark side και Ανατολή

Loneliness inside...

Καθόταν μπροστά από την οθόνη του υπολογιστή, αλλά κοιτούσε το απόλυτο κενό...Τα χέρια του, στο πληκτρολόγιο, αλλά η σκέψη αλλού, κάπου ακαθόριστα, απροσδιόριστα, σπασμένη, κομματιασμένη, σαν κι αυτόν, σαν τη ψυχή του...Ψυχή και σκέψη είχαν γίνει για μια στιγμή ένα και μετά μεταλλάχθηκαν σε θρύψαλλα που κείτονταν νεκρά γύρω του...Θεώρησε πολύ δύσκολο, έως αδύνατο, να προσπαθήσει να τα μαζέψει και να τα ξανακολλήσει...Και να το έκανε αυτό, ποτέ δεν θα ήταν όπως πρίν, στην εντέλεια...Ποτέ...Θα υπήρχαν ραγίσματα, γρατζουνιές, κενά...Ποτέ όπως πρίν...Ένιωθε χαμένος, τα δάχτυλα του άρχισαν να πατάνε πλήκτρα, χωρίς να θέλουν να πουν κάτι...Δεν έγραφε το μυαλό του, έγραφε το μέσα του, έγραφε ο εσωτερικός του πόνος, ο εσωτερικός του φουρτουνιασμένος ωκεανός έψαχνε για ένα απάγγειο...Η λέξη ΒΟΗΘΕΙΑ σχηματίστηκε στην οθόνη...Ανταπόκριση πουθενά...Όσο και να φώναζε, όσο και να ούρλιαζε, όσες φορές και να επαναλάμβενε τη λέξη, κανείς δεν θα τον άκουγε...Κανείς δεν θα ήταν εκεί για να τον ακούσει...Ποτέ κανείς δεν ήταν εκεί γι αυτόν!
Κοίταξε την οθόνη και σκέφτηκε να την σβήσει...Δίστασε...Ήλπιζε ότι κάποιος θα εμφανιζόταν, κάποιος που θα του έδινε το χέρι του, να τον τραβήξει από τον βούρκο, από την άβυσσο...Ήλπιζε ότι θα φανεί αυτή...Την περίμενε...Αυτή, τον είχε ζωντανέψει...Του χάρισε ζωή, πνοή, νόημα...Ήταν απλά η εναυσματοδότρια του, ο αφέτης που πάτησε τη σκανδάλη και τον έκανε να ξεκινήσει να τρέχει στην κούρσα που ονομάζεται "ΖΩΗ"...Μέχρι τότε περπατούσε...πολλές φορές σερνόταν...Τώρα είχε αρχίσει να τρέχει, να περνάει τα εμπόδια και να αφήνει τα πάντα και τους πάντες πίσω του...Και ενώ όλα έδειχναν πως θα κατάφερνε να συνεχίσει με τον ίδιο ενθουσιασμό και τον ίδιο ρυθμό, ξαφνικά ένα εμπόδιο, αναδύθυηκε από το πουθενά, σαν βγαλμένο επίτηδες από τους αντιπάλους του...τα χασε...δεν μπόρεσε να το υπερπηδήσει, δεν είχε τη δύναμη...σκόνταψε, έπεσε και σύρθηκε...Είχε επιστρέψει...κι αυτή πουθενά...Ούτε στα όνειρα του δεν ερχόταν πια, μισούσε τα όνειρα του χωρίς αυτήν...Δεν ήθελε να βλέπει όνειρα, δεν είχαν αξία αφού εκείνη δεν έπαιζε κάποιο ρόλο μέσα σε αυτά, έστω κομπάρσου...Πως θα τελείωνε?...Θα τελείωνε?Δεν ήξερε, δεν ήθελε να μάθει...Δεν θα άντεχε να ξέρει...Θυμόταν αυτό που του χε πει και γέλασε..."Αγάπη δεν είναι δύο άνθρωποι να κοιτάζουν ο ένας τον άλλο, αλλά να κοιτάνε και οι δύο μαζί προς την ίδια κατεύθυνση"...Γέλασε γιατί πια συνέβαινε το άκρως αντίθετο...Όχι μόνο δεν κοίταζε ο ένας τον άλλον, αλλά οι κατευθύνσεις τους, βρίσκονταν σε εντελώς αντίθετη φορά...Γιατι ήρθαν έτσι?Γιατί κράτησε τόσο λίγο...? Η λέξη που είχε πλητρολογήσει προηγουμένως, ήταν η τελευταία του...Δεν θα ξανάγραφε, τίποτα και πουθενά...Δεν ήθελε άλλωστε...Δεν του χρειαζόταν...Εξάλλου ο χρόνος είχε ήδη αρχίσει να μετράει αντίστροφα...Δεν του έμεναν παρα λίγα λεπτά ή όπως προτιμούσε, δεν του έμεναν παρά μερικά δευτερόλεπτα...Πάντα ήθελε να μιλάει για τα μικρά πράγματα...Αυτά που έδιναν αξία στην ζωή...Όχι στη δική του, η ζωή του είχε μικρή αξία...όσο ένα κουτί ασπιρίνες...Γι αυτό προτίμησε να την τελείωσει έτσι...Να την πουλήσει, ακριβώς όσο έκανε...
Καθόταν μπροστά από την οθόνη του υπολογιστή...